Na manewry do San Marka

Przypłynęła marynarka,

przypłynęły liczne statki,

hen z dalekich, sinych mórz.

A że knajpa była sławna

u starego ojca Pawła,

więc tam spieszy pięciu chłopców z Albatrosa.

A ten pierwszy to był chudy,

a ten drugi miał łeb rudy,

a ten trzeci to tak lubił wódę chlać.

A ten czwarty był obdarty

i miał w górę nos zadarty,

i spryt, że mógł z czartem o swe życie grać.

A ten piąty był najmłodszy

i w miłości był najsłodszy.

I miał oczy jak diamenty czarne dwa.

Jasnowłosa, ciemnowłosa,

śni o chłopcach z  Albatrosa,

z Albatrosa, bo tak statek ich się zwał.

A miał stary ojciec Paweł

córkę dziwnie niełaskawą,

piękną Kachnę; oczy jej błądziły w dal.

Aż pewnego dnia ujrzała,

strach powiedzieć: pokochała

wszystkich naraz pięciu chłopców z „Albatrosa”.

I pierwszego, co był chudy,

i drugiego, co był rudy,

i trzeciego, co tak wódę lubił chlać,

i czwartego, co obdarty,

co miał w górę nos zadarty

i spryt, że mógł z czartem o swe życie grać.

I piątego, co najmłodszy,

co w miłości był najsłodszy,

co miał oczy jak diamenty czarne dwa...

Kocha Kachna jasnowłosa

pięciu chłopców z „Albatrosa”,

z „Albatrosa”, bo tak statek ich się zwał.

Odpłynęli chłopcy nagle,

znikły w dali białe żagle,

płacze Kachna, morze gorzkie od jej łez...

A wtem z dala mkną sygnały,

że „Albatros” wpadł na skały

i zatonął wraz z załogą całą swą.

I z tym pierwszym, co był chudy,

i z tym drugim, co był rudy,

i z tym trzecim, co tak wódę lubił chlać,

i z tym czwartym, tym obdartym,

co miał w górę nos zadarty,

co mógł z czartem o swe życie w kości grać.

I z tym piątym, tym najmłodszym,

co w miłości był najsłodszy,

co miał oczy jak diamenty czarne dwa...

Płacze Kachna jasnowłosa

za chłopcami z „Albatrosa”,

z „Albatrosa”, bo tak statek ich się zwał...^[1]