Jam jest dudka Jezusa mojego,
będę Mu grał z serca uprzejmego.
Graj, dudka, graj Panu, graj Panu, graj.
Zagram Panu w kozłowe dudeczki,
dla Jezusa i dla Panieneczki.
Graj, dudka, graj Panu, graj Panu, graj.
Na piszczałce i na multaneczkach,
na bandurze, ba, i na skrzypeczkach.
Graj, dudka, graj Panu, graj Panu, graj.
Na fujarze, na głośnym cymbale,
na organkach, na starym regale.
Graj, dudka, graj Panu, graj Panu, graj.
W szałamaje i w klawicymbały,
aż Panięciu nóżki będą drgały.
Graj, dudka, graj Panu, graj Panu, graj.
Na puzonie, cytrze i wioli,
niech się Panie nacieszy do woli.
Graj, dudka, graj Panu, graj Panu, graj.
I do tuby-maryny zamierzę,
w trąby, w kotły na wiwat uderzę.
Graj, dudka, graj Panu, graj Panu, graj.
Tak będę grał, aże kto usłyszy,
musi tańczyć, aże się udyszy.
Graj, dudka, graj Panu, graj Panu, graj.
Już ci Panna mile nadsłuchuje,
stary Józef rześko podskakuje.
Graj, dudka, graj Panu, graj Panu, graj.
Pobiegnęć ja do Walkowej budy,
a przyniesę tamte większe dudy!
Graj, dudka, graj Panu, graj Panu, graj.
Ty, Walaszku, daj no ten dzban piwa,
niech do grania ochoty przybywa.
Graj, dudka, graj Panu, graj Panu, graj.
Póki tylko w ciele moim siły,
póty-ć będę grać, mój Jezu miły.
Graj, dudka, graj Panu, graj Panu, graj.[1]
1. |
Szweykowska Anna, Polskie kolędy i pastorałki: antologia, wyd. 3, Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1989, s. 63, 64, 176, 177. |
2. |
Gnus Ryta, Z 2-ej części Śpiewnika dla młodzieży: kolędy na 3 głosy, Warszawa, Gnus, Ryta, 1928, s. 7. |
Zrealizowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.