Wariant 1
StrzałkaJedzie Drewicz(1), jedzie, trzysta koni wiedzie.
Oj, poczekaj, panie Drewicz, nie twoje to będzie.
Od bram Częstochowy zabrzmiały podkowy,
Ho, ho! Teraz panie Drewicz nie uniesiesz głowy.
To Kazimierz Pułaski, konfederat Barski;
Ty wiesz dobrze, panie Drewicz, że to rębacz dziarski.
Drewicza ujęto, w kajdany opięto,
Hej, panowie, bracia szlachta, to nam dzisiaj święto!
Drewiczowe ręce, Drewiczowe ręce,
Już nie będą wywijały szablą po wojence.
Drewiczowe nogi, Drewiczowe nogi,
Już nie będą zachodziły Pułaskiemu drogi.
Drewiczowe oczy, Drewiczowe oczy,
Już nie będą poglądować, skąd Zaremba(2) kroczy.
Drewiczowe uszy, Drewiczowe uszy,
Już nie będą podsłuchiwać, skąd pan Sawa ruszy.
Drewiczowe zęby, Drewiczowe zęby,
Już nie będą zajadały kurcząteczek wszędy.
Drewiczowa głowa, Drewiczowa głowa,
Już nie będzie wysypiała na poduszce zdrowa.
Ha, srogi Drewiczu! Ha, srogi Drewiczu!
Przyszła na cię czarna kreska, moskiewski paniczu!
Obcinałeś ręce, obcinałeś uszy,
Naszym panom, braciom szlachcie, dziś myśl o swej duszy!
Chłopcze, podaj skrzypce, podaj i oboje,
Niech ja zagram senatorom, patrząc na śmierć twoje![1], [2], [3], [4]
(1) Drewicz (Drewitz) – był to pułkownik pruski w służbie rosyjskiej, znany z okrucieństw w wojnie partyzanckiej Konfederatów przeciwko wojskom królewskim i rosyjskim. Lud zachował pamięć o nim i w różnych odmianach tekstu śpiewał pieśń o jego schwytaniu i śmierci, której w rzeczywistości nigdy Drewicz z rąk Konfederatów nie poniósł.
(2) Zaremba – jeden z dowódców oddziałów konfederackich, czynny w Wielkopolsce.
Konfederacja barska (1768–1773 r.) była pierwszym orężnym protestem przeciwko kurateli Rosji, królowi Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu i popierającym go wojskom rosyjskim. Występowała w obronie wiary katolickiej i niepodległości Rzeczypospolitej. Konfederacja zawiązała się w Barze, na Podolu 29 lutego 1768 r. za sprawą biskupa kamienieckiego Adam Stanisław Krasiński, przy współudziale starosty Józefa Pułaskiego, Kazimierza Pułaskiego, Michała Krasińskiego i karmelity księdza Marka Jandołowicza. Cztery lata trwające walki konfederatów, pod wodzą głównie Kazimierza Pułaskiego, zakończyły się klęską. W dniu 6 lutego 1772 r. nastąpił pierwszy rozbiór Polski między Rosję i Prusy. W kilkanaście dni potem do rozbioru ziem polskich przyłączyła się Austria.
Wariant 2
StrzałkaJedzie Drewicz jedzie,
Trzysta koni wiedzie,
Oj poczekaj panie Drewicz,
Nie twoje to będzie.
Od bram Częstochowy
Zabrzmiały podkowy,
Ho! Ho! Teraz, panie Drewicz,
Nie uniesiesz głowy.
To Kaźmierz Pułaski
Konfederat barski,
Ty wiesz dobrze, panie Drewicz
Że to rębacz dziarski.
Drewicza ujęto,
W kajdany opięto,
Hej, panowie, bracia szlachta,
To nam dzisiaj święto!
Drewiczowe ręce,
Drewiczowe ręce,
Już nie będą wywijały
Szablą po wojence.
Drewiczowe nogi,
Drewiczowe nogi,
Już nie będą zachodziły
Pułaskiemu drogi.
Drewiczowe oczy,
Drewiczowe oczy,
Już nie będą poglądować
Skąd Zaręba kroczy.
Drewiczowe uszy,
Drewiczowe uszy,
Już nie będą podsłuchiwać
Skąd pan Sawa ruszy.
Drewiczowe zęby,
Drewiczowe zęby,
Już nie będą zajadały
Kurcząteczek wszędy.
Drewiczowa głowa,
Drewiczowa głowa,
Już nie będzie wysypiała
Na poduszce zdrowa.
Ha! Srogi Drewiczu,
Ha! Srogi Drewiczu,
Przyszła na cię czarna kreska,
Moskiewski paniczu.
Obcinałeś ręce,
Obcinałeś uszy,
Naszym Panom braciom szlachcie,
Dziś myśl o swej duszy.
Chłopcze, podaj skrzypce,
Podaj i oboje,
Niech ja zagram senatorom,
Patrząc na śmierć twoją.
1. |
Straszewicz Marzenna, Ojców naszych śpiew: pieśni patriotyczne, Komorów, Prometeusz, 1992, nr 42. |
2. |
Cepelli Jan, Śpiewnik strzelecki szkoły junaka: dla organizacyj przysposobienia wojskowego, Warszawa, Główna Księgarnia Wojskowa, 1933, s. 116, 117. |
3. |
Świerczek Wendelin, Śpiewniczek młodzieży polskiej: zawierający dawne i nowsze pieśni z muzyką na 1, 2 i 3 głosy. Z. 1–3, Kraków, Księża Misjonarze, 1917, z. I, nr 22, s. 35. |
4. |
Barański, Franciszek, W górę serca!: drugi zbiór pieśni narodowych i patriotycznych. Cz. 2, Słowa, Lwów, Warszawa, Księgarnia Polska, 1920, s. 33. |
