W dzionek letni i słoneczny

Idzie hufiec nasz waleczny,

Łza radości błyska w oku,

Już Kulparków(1) na widoku.

Już zwycięstwa grają surmy,

Już ucieka Moskal durny.

I już wita nas nasz rodzinny próg,

Zewsząd pierzcha, pierzcha wróg.

Luda przeciw idzie wiele,

A pan Chlamtacz(2) sam na czele,

Trzęsie brodą, trzęsie głową,

Długą wita nas przemową.

Piwa, wina przynieść każe.

(............................?)

Pije bractwo więc i wali się w rów,

Bo już nasz z powrotem Lwów!

A car w Moskwie wściekły skacze,

Ręce łamie, wrzeszczy, płacze

I z rozpaczy wódkę goli,

Że go zerżnął Böhm-Ermolli(3).

Próżno tuli go carowa,

On wciąż krzyczy: „Ja chcę Lwowa!”

Krzyczże sobie zdrów, koniec z tobą już,

Ty, batiuszka, z Polski kurz!^{[1], [4]}

W dzień czerwcowy i słoneczny,

Wraca hufiec nasz waleczny,

Łza radości błyszczy w oku,

Bo Kulparków na widoku.

Już zwycięstwa grają surmy,

Już pobity moskal durny,

I już wita nas,

Nasz rodzinny próg,

Zewsząd pierzcha, pierzchli wróg.

Ludu przeciw idzie wiele,

Pan Rutowski sam na czele,

Trzęsie brodą, kiwa głową,

Długą wita nas przemową.

Potem woła miejskie straże,

Wina, piwa, dawać każe,

Pije bractwo więc

Aż się wali w rów,

Bo już nasz z powrotem Lwów.

A car w Moskwie wściekły skacze,

Ręce łamie, krzyczy, płacze,

I z rozpaczy wódę goli,

Że go zerżnął Boehm-Ermolli.

Próżno tuli go carowa,

On wciąż krzyczy:

Ja chcę Lwowa!

Krzyczże sobie zdrów, koniec z tobą już,

Ty, batiaru, z Polski kusz!^[2]