Zespół rockowy utworzony w marcu 1988 r. w Ostrowie Wielkopolskim przez Dżej Dżeja – bg., główny voc., Dżerego – dr., voc. i Pięknego Romana – g., voc., do których dołączył Skiba – teksty, konferansjerka i darcie koszulki. Od 1998 r. na stałe współpracuje z formacją Gadak – kbrd., voc., pojawia się on regularnie jako sideman na płytach zespołu, a także wspomaga formację na koncertach. Od 2007 r. z grupą na stałe współpracuje Maras – g., voc.

Zespół debiutował na happeningowym koncercie w Łodzi pod hasłem Uroczystej akademii z okazji 75. rocznicy wynalezienia damskiego biustonosza. W latach 1988–1990 zorganizował kilkanaście ulicznych happeningów w ramach ruchu Pomarańczowa Alternatywa, z których powstał film pt. Zabawy Polaków (reż. Józef Robakowski)^[2]. W 1990 r. dokonał pierwszych nagrań, uczestniczył w koncercie Rock Opole, w czterech kategoriach zwyciężył w ankiecie pisma „Rock & Roll”. W 1991 r. zajął III miejsce w plebiscycie programu TV Rock Noc za teledysk Nie wierzcie elektrykom^[1].

W 1998 r. ukazała się solowa płyta Krzysztofa Skiby (CD Skiba: Wąchole), wydana w 1999 r. Pozostali członkowie grupy założyli w 1998 r. zespół Czarno-Czarni, który opublikował 5 albumów^[2].

Grupa jest bohaterem filmów: Broń chemiczna (reż. J. Jarnas), Big Cyc, czyli wszystko jasne (reż. M. Dymalski), Big Cyc – tym razem poważnie (reż. B. Dunajewska)^[1], Ostry dyżur (reż. Łukasz Wylężałek)^[2]. Formacja wystąpiła także w filmie O dwóch takich, co nic nie ukradli (reż. Łukasz Wylężałek) oraz Świat według Kiepskich (reż. Okił Khamidow), do którego powstała tytułowa piosenka i teledysk, wykorzystany w czołówce serialu. Karierze Big Cyca poświęcone jest również hasło w telewizyjnej wersji Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej (odc. 199 w reżyserii Ryszarda Wolańskiego)^[1].

W październiku 2006 r. w słupskim teatrze „Tęcza” odbyła się premiera komedii pt. Telerodzina autorstwa Małgorzaty Kamińskiej-Sobczyk. Autorami muzyki byli członkowie zespołu, współautorem scenografii zaś rysownik Zbigniew Jujka. Sztuka opowiada o życiu nowobogackiej rodziny z klasy średniej, zdominowanym przez wszechobecną telewizję i kolorowe tabloidy. W rolach głównych występują: Joanna Stoike-Stempkowska i Adam Jędrosz.

Grupa wielokrotnie angażowała się w akcje polityczne np. na rzecz wolnej Białorusi, kampanię antypiracką, a także akcję na rzecz wolności podatkowej. Album Moherowe Berety, kontestujący m.in. Sejm wybrany w roku 2005, środowisko słuchaczy Radia Maryja i krytykujący prezydenta Białorusi Aleksandra Łukaszenkę, ze względu na niepoprawność polityczną treści, był prawie nieobecny w mediach.

W 2007 r. muzycy nagrali z Jerzym Połomskim nową wersję przeboju piosenkarza z lat 70-tych – Bo z dziewczynami. W styczniu 2008 r. zespół nagrał płytę Szambo i perfumeria. Premiera albumu miała miejsce 1 kwietnia 2008 r. Wśród współpracujących wykonawców przy tym projekcie pojawili się: Maciej Maleńczuk, Paweł Kukiz i K.A.S.A.^[2].

W 1992 r. ukazała się książka o zespole Big Cyc – dzieci Frankensteina, zawierająca manifesty filozoficzne i polityczne, humorystyczne felietony oraz teksty piosenek i zapis funkcji akompaniamentu^[1]. W 2009 r. na rynku wydawniczym pojawiła się książka o zespole pt. Big Cyc na barykadzie rokędrola, autorstwa Jarosława Wardawego. Publikacja ma formułę wywiadu-rzeki, wzbogaconego o mnóstwo niepublikowanych dotąd zdjęć i innych materiałów z prywatnych archiwów członków zespołu.

W latach 1988–2010 zespół zagrał ok. 2000 koncertów, uczestniczył we wszystkich znaczących festiwalach rockowych w kraju: w Jarocinie, Sopocie, Katowicach i Żarnowcu. Koncertował także za granicą, w Niemczech, Austrii, Szwajcarii, Finlandii, Słowacji, Belgii, Holandii, Anglii, Szkocji, USA oraz Kanadzie. Big Cyc nagrał 15 płyt, kilka z nich osiągnęło status złotych i platynowych. Najbardziej znane piosenki Big Cyca to: Berlin Zachodni, Makumba, Rudy się żeni oraz Facet to świnia^[2].