Piosenkarka. Kształciła się w szkole baletowej przy Teatrze Wielkim w Warszawie. Debiutowała w „Palais de Glace” w Warszawie w 1915 r.

Na początku 1916 r. występowała w teatrze „Sfinks” w Sosnowcu. W październiku 1916 r. wspólnie z Polą Negri tańczyła w teatrze „Casino” w Łodzi. W styczniu i lutym 1917 r. brała udział w przedstawieniach „Teatru Artystycznego” w Warszawie. Natomiast od 18 do 20 sierpnia ponownie tańczyła w „Teatrze Artystycznym” (Marszałkowska 118). Tańczyła również w teatrze żydowskim „Scala” w Łodzi, w sztuce Fraulein Hopla oraz programach: In Niu-Jork am Frühmorgen i w Niebezpiecznym rywalu (lata 1917–1918).

Jako piosenkarka zadebiutowała w 1920 r. w teatrze dla wojska w Białymstoku. Następnie przeniosła się do Warszawy do teatru „Argus”. 2 września 1920 r. pojawiła się w teatrze „Miraż” w rewii Można zaczynać w duecie taneczno – wokalnym u boku Karola Hanusza; w teatrze tym brała udział w rewii Warszawa i Warszawka oraz w programie Apollo w Warszawie 20 grudnia 1920 r. Zainteresował się nią wówczas Jerzy Boczkowski i zaangażował na dłużej do teatru „Qui pro Quo”. Występy Nowickiej w tym teatrze rozpoczęły się 23 marca 1922 r. W latach 1926–1927 była tancerką Teatru Wielkiego. W roku 1927 została zaangażowana do „Nowego Perskiego Oka”, gdzie zaczęła szybko odnosić duże sukcesy. W sezonach 1928/1929 i 1929/1930 Nowicka występowała w „Morskim Oku”. Od 5 września 1931 r. należała do zespołu teatru „Wesołe Oko”. Od 22 grudnia 1931 r. grała w teatrze „Banda”.

W 1932 r. wystąpiła w filmie Rycerze mroku (w roli piosenkarki). Od 17 lutego 1933 r. śpiewała i tańczyła w music-hallu Alhambra, natomiast od 12 listopada 1933 r. występowała ze Stanisławem Gruszczyńskim w nowootwartym „Praskim Oku” (w rewii Z całego serca). Od 15 maja 1934 r. śpiewała w teatrze „Stara Banda w Hollywood”. Gościnnie występowała na przeróżnych scenach i scenkach: w 1925 r. w „Kinoteatrze Konstancin” w duecie „Joe i Klara Barnes”, w 1930 r. w teatrze rewiowym w kinie „Roxy” w Wilnie; następnie w teatrze „Rewia” z gościnnymi występami „Morskiego Oka” (1931 r.) jako piosenkarka-tancerka w programie własnym Servus Wilno!; z kolei w teatrze dźwiękowym „Odeon” w Częstochowie podczas tournée „Rewii Warszawskiej” Tadeusza Wołowskiego; 2 stycznia 1932 r. z Leo Fuksem w teatrze im. Stanisława Moniuszki w Rzeszowie w programach noworocznych etc.

W dniach 20 lipca–10 września 1933 r. brała udział wspólnie z Marianem Hemarem i Marią Modzelewską w „I-szym Festiwalu Krynickim” w Teatrze Zdrojowym. Uczestniczyła w bardzo wielu koncertach dobroczynnych. Aktywnie działała społecznie, brała udział w pracach Polskiego Czerwonego Krzyża.

Pod koniec 1934 r. wyjechała po raz pierwszy do Stanów Zjednoczonych. W latach 1935–1936 współpracowała jako korespondentka z dziennikiem „Słowo Polskie” w Nowym Jorku. Przyjechała jeszcze do kraju i od 16 września 1936 r. grała w teatrze „Hollywood” w rewii Na gwieździstej fali.

Pod koniec tego samego roku wyjechała na stałe do USA i już nigdy nie powróciła do Polski. Od stycznia 1937 r. występowała w teatrze w polskim „Domu Narodowym” w Nowym Jorku. Wielkim sukcesem były jej występy w Carnegie Hall z recitalami piosenek Juliana Tuwima w 1942 r. (wspólnie z autorem). Występowała również w przedstawieniach „Koła Artystów Sceny Polskiej” w Nowym Jorku, śpiewała w licznych koncertach radiowych, m.in. wielokrotnie w „Polish Radio Program” w „Niagara Falls Gazette Radio Station” w Buffalo (1941–1944 r.). Występowała też z recitalami piosenkarskimi w klubie „Bon Ton” w Buffalo.

Należała do Polskiej Sekcji Amerykańskiego Czerwonego Krzyża i brała udział w wielu koncertach dobroczynnych na rzecz ofiar wojny. Przez wiele lat po II wojnie światowej prowadziła kursy polskich tańców narodowych w New Jersey. Była tłumaczką literatury angielskiej i amerykańskiej.

W późniejszych latach życia zajmowała się parapsychologią, opublikowała bestselerową książkę o słynnym medium Houdinim, należała do Amerykańskiego Towarzystwa Teozoficznego w Chicago. Była również utalentowaną malarką, cenioną w polskim środowisku w Ameryce. Wiele jej obrazów ozdobiło polskie kościoły, kluby itp. Działała czynnie do połowy lat osiemdziesiątych^[1].