Pierwsze cztery zwrotki znanej pieśni powstały 9 VII 1917 r. Przed uwięzieniem Komendanta trzeci wiersz trzeciej zwrotki brzmiał:

„Na czele naszym stanie wódz”. Wersja zamieszczona pochodzi z podziemnego organu POW „Rządu i Wojska”, gdzie po raz pierwszy została wydrukowana. Zgodnie z innymi źródłami („Polska Zbrojna”), hektograficzne odbitki pieśni były wyrzucane z okien wagonów przez legionistów wywożonych do Szczypiorna na dworcu warszawskim. W archiwum niemieckiej policji przy ulicy Wierzbowej w Warszawie zachowały się jeszcze inne odbitki Roty, zbierane przez niemieckich żandarmów. Ta wersja pieśni posiadała jeszcze trzy dalsze zwrotki, powstałe znacznie później, prawdopodobnie w drugiej połowie 1918 r.:

Więc „baczność”, bracia, stawaj w rząd!

Szwab sam się w potrzask złapał;

Proch w magdeburski rzucił kąt,

My przytkniem doń nasz zapał!

Runie Magdeburg nam u nóg!

Tak nam dopomóż Bóg!

Thalassa(5)! Polska! Morze – ląd!

Hej, naprzód legioniści!

Szczypiorno – Kaniów(6) – jeden front!

Dziejowy sen się ziści!

Synowski Matce spłacim dług!

Tak nam dopomóż Bóg!

A kiedy Kraków, Poznań, Lwów,

Gdańsk, Wilno i Warszawa

Obwieszczą światu, wolne znów,

Kres gwałtu – tryumf prawa,

Przekujem oręż – w lemiesz – pług,

My spod Olszynki wzrosły huf,

Tak nam dopomóż Bóg!

(5) – thalassa! (gr. – właściwie thalatta) – morze; okrzyk żołnierzy Ksenofonta na widok morza („Anabaza”).

(6) – Kaniów – miasteczko nad Dnieprem, miejsce bitwy II Korpusu, stoczonej z Niemcami w dniu 11 V 1918 r. Około 250 oficerów i 3 tys. żołnierzy polskich dostało się do niewoli niemieckiej, pozostali zbiegli udając się do ośrodków formowania oddziałów polskich (Murman, Kubań).

por.: Archiwum Naczelnego Komitetu Narodowego, Akta Biura Prasowego Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego, sygn. 403: „Wiersze i pieśni nadsyłane do redakcji Wiadomości Polskich i Dziennika Narodowego”, s. 426 (pt. Rota 4 pp WP); „Polska Zbrojna”, 1924, nr 221 z 13 VIII, s. 3; Alicja Bełcikowska, Polska Organizacja Wojskowa w pieśni i poezji, Warszawa 1939, s. 92–94 (pt. Rota peowiacka)^[1].