Skrzypek, pianista, kompozytor, aranżer i dyrygent, brat Artura Golda^[1]. Po śmierci ojca wyjechał w 1904 r. do rodziny matki w Tambowie. Naukę gry na skrzypcach rozpoczął w 1907 r. W Rosji był wybijającym się uczniem w Konserwatorium im. Aleksandra Głazunowa. Po powrocie do Warszawy studiował w Konserwatorium Muzycznym w klasie skrzypiec Stanisława Barcewicza i równocześnie uczył się gry fortepianowej u Aleksandra Michałowskiego^[2]. Studiował również wiolinistykę w konserwatorium w Moskwie. W 1916 r. został skrzypkiem Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Warszawskiej.

Podczas I wojny światowej prowadził orkiestrę wojskową w armii pod zaborem rosyjskim^[1]. Brał również udział w wojnie 1920 r. w pułku piechoty Wojska Polskiego. Podczas służby wojskowej skomponował marsza dla II Armii Wojska Polskiego.

Na początku lat dwudziestych założył orkiestrę taneczną „Henry”, z którą około 1925 r. dokonał swych pierwszych nagrań w „Syrenie Record” (zespół nosił wówczas inną nazwę – Orkiestra Taneczna Henryka Golda) oraz na płytach „Aqtuelle” wydawanych przez firmę A. Klimkiewicza. W pierwszym okresie działalności orkiestra miała w repertuarze głównie muzykę salonową, np. walce i kadryle braci Straussów, walce Waldteuffla, marsze Suppégo itp.; w okresie późniejszym zostały one wyparte przez nowe tańce angloamerykańskie^[2]. Z orkiestrą i kwintetem wyłonionym z jej składu współpracował z Polskim Radiem, koncertował w stołecznych teatrzykach rewiowych. Towarzyszył czołowym gwiazdom piosenki tamtych lat w nagraniach płytowych i dla potrzeb filmu. W 1931 r. ze swoją orkiestrą wystąpił w filmie pt. Niebezpieczny romans (reż. Michał Waszyński)^[1]. Henryk Gold prowadził swą orkiestrę do wybuchu II wojny światowej. Największą popularnością cieszyła się w drugiej połowie lat dwudziestych. Potwierdzeniem sukcesu była ogromna liczba nagrań płytowych, zarejestrowanych przez tę orkiestrę w tym właśnie czasie (vide: wykaz nagrań na końcu hasła). Można stwierdzić, że zespół Golda był najlepszą orkiestrą taneczną w międzywojennej Polsce. Dopiero pod koniec lat trzydziestych stała się dla niego konkurencją formacja Henryka Warsa (istniała już wcześniej, lecz nie osiągnęła jeszcze tak doskonałego poziomu, jak ok. 1936 r.).

Henryk Gold do 1935 r. był faktycznym kierownikiem muzycznym oraz głównym dyrygentem orkiestr nagrywających dla kombinatu fonograficznego przy ul. Płockiej 13 (mieściły się tam wytwórnie: „Parlophon”, „Columbia” i „Odeon”). Jako solista, lub ze swym zespołem, wystąpił niezliczoną ilość razy w koncertach Polskiego Radia (prowadził Radiowy Kwintet Henryka Golda). W 1927 r. kierował orkiestrą dancingową w hotelu „Bristol”, w 1928 r. grał z orkiestrą w teatrze „Nowe Perskie Oko”, od 1930 r. występował w teatrze „Morskie Oko” w programach rewiowych. Przed 1929 r. występował także w „Qui pro Quo”, zaś w 1933 r. grał na otwarciu „Nowego Momusa”. Jego orkiestra występowała w kawiarni „Ziemiańskiej”, „Adrii”, lokalach Lardellego itp. W latach trzydziestych ponownie dokonał dużej ilości nagrań z orkiestrą pod swą batutą dla „Syreny Record”.

Dokonał też nagrań jako solista; w prasie muzycznej walory jego kreacji solowych na płytach „Syreny Record” docenił Mateusz Gliński. Był znany ze swych licznych występów na koncertach filantropijnych, urządzanych przez takie organizacje, jak Polski Czerwony Krzyż, Koło Polek, Nasz Dom i in^[2]. W 1936 r. został etatowym dyrygentem orkiestry wytwórni płytowej „Syrena Record”.

Po zajęciu Warszawy przez wojska hitlerowskie wyjechał do Lwowa. Prowadził tam z Jerzym Petersburskim orkiestrę, z którą odbył koncertowe tournée po większych miastach ZSRR^[1]. Na jednym z koncertów w Moskwie było obecnych 35 000 osób.

Od 1942 r. Henryk Gold służył w stopniu sierżanta w Polskich Siłach Zbrojnych w ZSRR, następnie w Wydziale Propagandy i Oświaty Dowództwa Armii Polskiej na Wschodzie^[2]. W kwietniu 1942 r. dołączył do orkiestry Henryka Warsa, będącej częścią teatru polowego Polish Parade przy Armii Polskiej generała Władysława Andersa. Wraz z nią przeszedł cały szlak bojowy II Korpusu, koncertując też z własnym triem w składzie Henryk Gold – vno, Jerzy Petersburski – pf., Fred Melodyst – vc^[1]. To trio było reprezentacyjnym zespołem Dowództwa, występującym na koncertach oraz przy ważnych okazjach. Grupa koncertowała m.in. w Tel Awiwie, Bagdadzie, Teheranie i innych miastach. Ich występy trwały do 4 października 1943 r. Henryk Gold skomponował wówczas kilka pieśni, które zdobyły popularność wśród młodzieży żydowskiej w Palestynie. Były to m.in. Szalom (Pokój), Arcenu haktantonet (Nasz mały kraj), Ruach (Wicher)^[2].

Po demobilizacji w 1946 r. wyjechał najpierw do Wielkiej Brytanii, potem do Palestyny, a dwa lata później do Brazylii^[1]. W latach pięćdziesiątych mieszkał i koncertował w Paryżu oraz gościnnie w Londynie^[2]. Od 1953 r. przebywał w USA. Prowadził w Nowym Jorku orkiestrę taneczną, z którą występował w znanych amerykańskich teatrach, music-hallach i hotelach^[1].

W 1975 r. przeszedł na emeryturę^[2]. Jego karierze i brata Artura poświęcone jest hasło w telewizyjnej wersji Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej (odc. 22 w reżyserii Ryszarda Wolańskiego)^[1].