Raz w ciemną noc do pewnej wsi

Szedł strzelec po kwaterze,

Aż do młynarki zaszedł drzwi

I wnet je szturmem bierze.

Młynarko, puść, do diabłów stu!

Nie lubię stać na zimnie!

Młynarko, puść, nic złego tu

Nie stanie ci się przy mnie.

Że strzelcy biedni, to nie wstyd,

Wszak wojna nie bogaci,

Ja za kwaterę dam ci kwit,

A NKN zapłaci.

Rozkwaterował się nasz zuch,

Wypoczął należycie,

Jadł co miał sił, a pił za dwóch,

Bo był przy apetycie.

Lecz strzelec miał niezgorszy gust,

Choć był już po wieczerzy,

Nie szczędzi mu młynarka ust,

Wszak deser się należy.

Że strzelcy biedni, to nie wstyd,

Wszak wojna nie bogaci,

Ja za kwaterę dam ci kwit,

A NKN zapłaci.

Po roku do tej samej wsi

Wracali znów żołnierze,

Przechodził strzelec koło drzwi,

Gdzie był tu na kwaterze

I wybiegł ze wsi, kto był żyw,

Wybiegła też młynarka,

Na ręku zaś, ach, co za dziw,

Małego ma kanarka(1).

Że strzelcy biedni, to nie wstyd,

Wszak wojna nie bogaci,

Ja za kwaterę dam ci kwit,

A NKN zapłaci.^{[1], [2]}

Raz w jedną noc, do pewnej wsi,

Szedł huzar po kwaterze –

I do młynarki puka drzwi

I wnet je szturmem bierze.

Młynarko! Wszak nic złego tu,

Nie stanie ci się przy mnie;

Ach otwórz raz! Do diabłów stu!

Nie będę stał na zimnie!

Że żołnierz biedny, to nie wstyd,

Żołnierze nie są bogaci,

Ja za kwaterę dam ci kwit,

A resztę Bóg zapłaci.

Rozkwaterował się nasz zuch.

Wypoczął należycie,

A potem jadł i pił za dwóch,

Bo był przy apetycie.

Okazał, że miał dobry gust,

Nie przestał na wieczerzy –

Nie szczędzi mu młynarka ust...

Wszak deser się należy.

Że żołnierz biedny, to nie wstyd.

Żołnierze nie są bogaci,

Za każdy całus dam ci kwit,

A resztę Bóg zapłaci.

I w jakiś czas do owej wsi,

Zjechali znów huzarzy,

Więc wybiegł każdy poprzed drzwi,

Chcąc widzieć, co się zdarzy.

Więc wybiegł ze wsi, kto był żyw,

Wybiegła i młynarka.

A na swem ręku, co za dziw!

Małego ma huzarka.

Ze żołnierz biedny, to nie wstyd,

Żołnierze nie są bogaci,

Oto masz w ręku żywy kwit,

Więc niech ci Bóg zapłaci!^[3]