Pochwała wesołości

Zgłoszenie do artykułu: Pochwała wesołości

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Tytuł:

Pochwała wesołości

Autor słów:

Bohomolec, Franciszek
Napisał 1-8 zwrotki w trzecim wariancie utworu.

Krasicki, Ignacy[3]
Napisał 9-12 zwrotki w trzecim wariancie utworu.

Autor muzyki:

nieznany

Klukowski, Józef Tadeusz[2]
Dokonał opracowania muzycznego.

Data powstania:

1780

Informacje

Pieśń powstała w czasie jednego ze spotkań na dworze króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, w czasie tzw. „obiadów czwartkowych”[3]. Odbywały się one na Zamku Warszawskim lub w Pałacu Łazienkowskim przez około 18 lat, począwszy od 1770 r. W obiadach uczestniczyli wybitni poeci, pisarze, artyści. Do najczęstszych gości należał autor słów tej piosenki, ksiądz Franciszek Bohomolec (1720–1784)[1].

Pierwsze osiem zwrotek napisał Franciszek Bohomolec. W odpowiedzi Ignacy Krasicki dopisał pozostałe cztery zwrotki[3].

Jedna z nich brzmiała:

Wieńczmy czoła nasze różą,

Dla dziwaków tylko kolce.

Dobre nam się czasy wróżą,

Niech nam żyją Bohomolce![4]

Bibliografia