Piosenkarka, śpiewaczka. Kształciła się wokalnie u prywatnych nauczycieli. Dzięki pomocy braci, artystów Opery (Feliksa, śpiewaka oraz Romana, skrzypka i fagocisty) została przyjęta do chóru w Teatrze Wielkim. Rozpoczęła poważne studia śpiewacze u prof. Kryńskiej (nauczycielki Ewy Bandrowskiej-Turskiej) oraz wstąpiła do koła śpiewaczego „Nowy Świat 1”, gdzie systematycznie podnosiła umiejętności wokalne. Wiosną 1931 r. odbyło się jej przesłuchanie u Emila Młynarskiego – wypadło bardzo pomyślnie i od sezonu 1931/1932 Szczepańska otrzymała engagement do Opery Warszawskiej. Debiutowała jako Gilda w Rigolettcie Giuseppe Verdiego. W 1932 r. została laureatką Konkursu Młodego Śpiewaka w Warszawie, a w 1933 r. zajęła I miejsce w Międzynarodowym Konkursie Śpiewaczym we Wiedniu. Największym sukcesem w okresie jej pracy artystycznej w Operze Warszawskiej były występy z Fiodorem Szalapinem w Borysie Godunowie Modesta Musorgskiego. Śpiewała główne partie sopranowe w następujących operach: Halka, Hrabina i Flis Stanisława Moniuszki, Eros i Psyche Ludomira Różyckiego, Lohengrin, Tannhäuser i Parsifal Richarda Wagnera, Dama Pikowa Piotra Czajkowskiego, Żydówka Jaquesa Halévy‘ego, Konrad Wallenrood Władysława Żeleńskiego, Faust Charles‘a Gounoda, Carmen i Poławiacze pereł George‘a Bizeta, Uprowadzenie z Seraju i Zaczarowany flet Wolfganga Amadeusza Mozarta, Bal maskowy Giuseppe Verdi‘ego, Jaś i Małgosia Engelberta Humperdincka. Występy w Operze zakończyła w 1936 r.

W 1934 r. czytelnicy „Kuriera Warszawskiego” wybrali ją „Słowikiem Warszawy”. W 1935 r. wzięła udział w filmie wytwórni „Imago-Vox” (reżyserowanym przez Leonarda Buczkowskiego) Straszny dwór, opartym na motywach opery Moniuszki. Zagrała również w tym samym roku w filmie Dwie Joasie. Dokonała wielu nagrań płytowych dla „Columbii”, „Odeonu”, najwięcej jednak dla „Syreny Record” (z towarzyszeniem orkiestry Olgierda Straszyńskiego). Jej nagranie pieśni Ave Maria było nadawane codziennie przez Polskie Radio.

Osobnym rozdziałem kariery Szczepańskiej były w latach 1937–1939 występy w teatrze „8.15” i w przedstawieniach operetkowych w Teatrze Wielkim. Odnosiła sukcesy m.in. w Orfeuszu w piekle Jakuba Offenbacha, Baronie cygańskim Johhanesa Straussa, Balu w operze Richarda Heubergera, Krainie uśmiechu Franciszka Lehára, Kwiecie Hawai Paula Abrahama, Krysi leśniczance Georga Jarno, Rose Marie Rudolfa Frimla i innych. Śpiewała również za granicą. Podczas okupacji hitlerowskiej występowała w „Teatrze Miasta Warszawy” („Der Theater der Stadt Warschau”), „Masce”, „Nowościach”, w kawiarni „Lucyna”, lokalu Lardellego. Po upadku powstania warszawskiego uciekła z obozu przejściowego w Pruszkowie i przedostała się do Krakowa. Występowała tam w teatrach i kawiarniach oraz jako solistka z zespołem jazzowym Georga Scotta. W 1945 r. nielegalnie opuściła Polskę, dotarła do Włoch, gdzie wstąpiła do teatru polowego 2 Korpusu armii generała Władysława Andersa.

Od 1946 r. mieszkała i występowała w Londynie. W 1956 r. przeniosła się do USA, gdzie śpiewała w teatrach polonijnych, radiu itp. Występowała gościnnie w Kanadzie, wielokrotnie brała udział w koncertach organizowanych przez Towarzystwo Operowe Stanisława Moniuszki w Anglii. W 1957 r. odbyła tournée po USA i Kanadzie z pianistą amerykańskim polskiego pochodzenia – Stanisławem Ferszką. Dokonała nagrań dla różnych wytwórni polonijnych: „Amerpol Records” w Detroit, „Melodii” w Nowym Jorku, „Polonii” w Londynie. W późniejszym czasie mieszkała w Nowym Jorku. 11 kwietnia 1973 r. powróciła na stałe do kraju^[2].