Kontrabasista, założyciel i pierwszy redaktor naczelny „Jazz Forum”.

Jeden z pionierów i najbardziej zasłużonych działaczy polskiego ruchu jazzowego. W latach 60. był prezesem Polskiej Federacji Jazzowej, a następnie współtwórcą i sekretarzem generalnym Europejskiej i Międzynarodowej Federacji Jazzowej – skupiającej najważniejsze organizacje jazzowe z kilkudziesięciu krajów.

Wcześnie ujawnił talent muzyczny. Mając pięć lat zaczął grać na akordeonie, który dostał od ojca. W 1949 r. wziął udział w ogólnopolskim konkursie młodych talentów, gdzie dostał stypendium i przeniósł się do Krakowa, tam rozpoczął naukę w Liceum Muzycznym im. Fryderyka Chopina, w klasie kontrabasu. Studiował następnie w Wyższej Szkole Muzycznej. Z jazzem zetknął się już w liceum. Uczniami tej samej klasy byli m.in. kontrabasista Roman Dyląg, perkusista Andrzej Dąbrowski, puzonistaAndrzej Piela.

Pierwszym zespołem jazzowym, w którym grał był Kolorowy Jazz, założony w 1956 r. przez Józefa Krzeczka. Po rocznym stażu w Big Bandzie Ala Thomysa dołączył do czołówki polskiego jazzu. Dostał angaż do grupy Jazz Believers założonej przez Jana Ptaszyna Wróblewskiego po jego powrocie z Newport. Na pierwszym festiwalu Jazz Jamboree (Jazz ‘58) wystąpił z Triem Komedy. Był również członkiem – Tria Andrzeja Trzaskowskiego, Kwartetu Andrzeja Kurylewicza, Sekstetu Jerzego Miliana. Z Komedą wystąpił we Francji na festiwalu Grenoble, w Paryżu nagrał muzykę do filmu Romana Polańskiego Gruby i chudy. Z Kurylewiczem grał na festiwalu w Poitiers, przez dwa miesiące występował w klubie jazzowym w Paryżu i odbył długie tournée po Niemczech.

Po powrocie do Polski współpracował z zespołem Zbyszka Namysłowskiego, ale już wcześniej, podczas trasy w Niemczech, podjął decyzję o wycofaniu się z kariery muzycznej – ze względu na chorobę rąk, które przeforsował przez zbyt intensywne ćwiczenie. Pozostał przy muzyce jazzowej jako organizator życia muzycznego, promotor, działacz, redaktor i publicysta. Razem z Wiesławem Dymnym w 1961 r. odrestaurował Krakowski Klub Jazzowy, któremu dał nazwę „Helikon”.

W 1964 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie objął stanowisko prezesa Federacji Polskich Klubów Jazzowych, którą rok później przemianował na Polską Federację Jazzową. Od tego czasu, pod jego kierownictwem, rozpoczął się dynamiczny rozwój tej organizacji, od 1970 r. funkcjonującej pod nazwą Polskie Stowarzyszenie Jazzowe.

W grudniu 1965 r. wydał pierwszy numer „Jazz Forum”. Od 1967 r. ukazuje się w języku angielskim i pełni funkcję oficjalnego organu Europejskiej Federacji Jazzowej. Funkcję redaktora naczelnego „Jazz Forum” pełnił przez 15 lat, od 1965 do 1979 roku.

W 1972 r. wyjechał do Wiednia, by kierować pracami Federacji jako sekretarz generalny. Pięć lat później przeniósł siedzibę, wówczas już Międzynarodowej Federacji Jazzowej, do stolicy jazzu – Nowego Jorku, gdzie otworzył biuro na Broadwayu. W 1979 r. założył niezależny oddział In­ter­national Jazz Federation, Inc., przemianowany następnie na World Jazz Society.

Po powrocie do Polski został w 1990 r., przez rok, prezesem Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego, a następnie poświęcił się budowaniu wielkiej bazy jazzowej informacji w Internecie – Jazz World Data Base.

W 2016 r., Stowarzyszenie Jazzowe Melomani uhonorowało go nagrodą Grand Prix za całokształt działalności^[1].