Tytuł: |
Oda do wąsów |
Autor słów: |
|
Autor muzyki: |
nieznany |
Prosnak, Jan[1] |
|
Data powstania: |
1788 |
Autor tekstu Franciszek Dionizy Kniaźnin, to jeden z czołowych poetów polskiego sentymentalizmu. Nadworny poeta i wychowawca dzieci książąt Czartoryskich w Puławach. W jego dorobku znajdują się utwory religijne, patriotyczne, dramaty, libretta operowe i tłumaczenia. Do końca życia demonstracyjnie nosił się „po polsku”.
„Odę” śpiewała chętnie młodzież zarówno na konspiracyjnych zgromadzeniach, jak i na majówkach szkolnych, sławiąc rycerską tradycję. Staropolskie przysłowie: „Miłość bez zazdrości jest jak Polak bez wąsów!”
O tej pieśni pisze historyk literatury polskiej Julian Krzyżanowski:
„Jeszcze w połowie stulecia następnego (XIX) gawędziarze z rozrzewnieniem wspominać będą majówki szkolne, na których bezwąsa młodzież i bezwąsi nauczyciele-zakonnicy z niesłychanym zapałem wyśpiewywali Ode do wąsów, siedziby Amora i wyrazu rycerskiego animuszu... Sobieskiego”.
Odę do wąsów śpiewano na melodię zanotowaną po raz pierwszy w zbiorku Piosenki i aryje z 1799 r., nieznanego kompozytora[3].
1. |
Prosnak Jan, Siedem wieków pieśni polskiej: śpiewnik dla młodzieży z komentarzem historycznym, Warszawa, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1979, s. 65, 66, 80, 81. |
2. |
|
3. |
Adrjański Zbigniew, Złota księga pieśni polskich: pieśni, gawędy, opowieści, Warszawa, Bellona, 1994, s. 42, 43. |