Oda do wąsów

Zgłoszenie do artykułu: Oda do wąsów

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Tytuł:

Oda do wąsów

Autor słów:

Kniaźnin, Franciszek Dionizy

Autor muzyki:

nieznany

Prosnak, Jan[1]
Dokonał opracowania muzycznego.

Data powstania:

1788

Informacje

Autor tekstu Franciszek Dionizy Kniaźnin, to jeden z czołowych poetów polskiego sentymentalizmu. Nadworny poeta i wychowawca dzieci książąt Czartoryskich w Puławach. W jego dorobku znajdują się utwory religijne, patriotyczne, dramaty, libretta operowe i tłumaczenia. Do końca życia demonstracyjnie nosił się „po polsku”.

„Odę” śpiewała chętnie młodzież zarówno na konspiracyjnych zgromadzeniach, jak i na majówkach szkolnych, sławiąc rycerską tradycję. Staropolskie przysłowie: „Miłość bez zazdrości jest jak Polak bez wąsów!”

O tej pieśni pisze historyk literatury polskiej Julian Krzyżanowski:

„Jeszcze w połowie stulecia następnego (XIX) gawędziarze z rozrzewnieniem wspominać będą majówki szkolne, na których bezwąsa młodzież i bezwąsi nauczyciele-zakonnicy z niesłychanym zapałem wyśpiewywali Ode do wąsów, siedziby Amora i wyrazu rycerskiego animuszu... Sobieskiego”.

Odę do wąsów śpiewano na melodię zanotowaną po raz pierwszy w zbiorku Piosenki i aryje z 1799 r., nieznanego kompozytora[3].

Bibliografia