Hej idem w las

Zgłoszenie do artykułu: Hej idem w las

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Tytuł:

Hej idem w las

Autor słów:

Przerwa-Tetmajer, Kazimierz
Napisał 3 i 5 zwrotkę w pierwszym wariancie tekstu utworu.

Melodia:

ludowa

Informacje

Utwór pochodzi z Podhala[2]. Pierwsze dwie zwrotki mają charakter ludowy[1].

Ciekawe informacje na temat tej piosenki zamieścił w swojej książce pt. Ku Tatrom Włodzimierz Wnuk (1915–1992). Pozycja ta została wydana po raz pierwszy w 1970 r. Doczekała się jeszcze trzech kolejnych edycji, ostatnia ukazała się w 1978 r[4].

Popularna dziś śpiewka ludowa Hej, idem w las jest autorstwa Kazimierza Przerwy–Tetmajera (1865–1940). Tetmajer wprowadził do swoich książek (Legenda Tatr, Na skalnym Podhalu) mnóstwo autentycznych śpiewek, przysłów i gadek góralskich, które słyszał od legendarnego już Sabały. Sam też chętnie gwarą pisywał. Z czasem język tego pisarza trudno było odróżnić od oryginalnej góralszczyzny. Podobnie jak piosenki, które napisał czy też opracował[6].

Bibliografia

1. 

Szul Bogusław, Piosenki leguna tułacza, Warszawa, 1919, s. 112.
Publikacja nie zawiera informacji na temat autora muzyki utworu.

2. 

Waśniewski Zbigniew, Kaszycki Jerzy, To idzie młodość: śpiewnik jednogłosowy, Kraków, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1962, s. 76.
Publikacja nie zawiera informacji na temat autora tekstu i muzyki utworu.

3. 

Bekier Elżbieta, Niech rozbrzmiewa wolny śpiew: śpiewnik, Warszawa, Książka i Wiedza, 1952-07, s. 283.
Publikacja nie zawiera informacji na temat autora muzyki utworu.

4. 

Nazar, Andrzej

5. 

Ciuksza Edward, Pieśni polskie, Warszawa, Czytelnik, 1952, s. 11.
Publikacja nie zawiera informacji na temat autora tekstu oraz muzyki utworu.

6. 

Adrjański Zbigniew, Złota księga pieśni polskich: pieśni, gawędy, opowieści, Warszawa, Bellona, 1994, s. 182, 183.

Finansowanie

Zrealizowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.