Utwór jest humorystycznym testamentem pijaka z melodią o charakterze marsza żałobnego. Należał do repertuaru młodzieży akademickiej[4]. Autorzy śpiewników taktownie pomijają ten utwór, jednak w swoim czasie był on niebywale popularny. Nie wykonywano go jednak nigdy serio. Raczej jako pieśń parodyczną i kpiarską. Pieśń zazwyczaj wykonywał jeden z najbardziej trzeźwych biesiadników, obdarzony silnym głosem. Reszta towarzystwa powtarzała z nim ostatni wiersz każdej zwrotki[5].
1. |
|
2. |
Szul Bogusław, Piosenki leguna tułacza, Warszawa, 1919, s. 116, 117. |
3. |
Brojacz, Władysław, Krzemień, Krzysztof, Królikowski, Jacek, Karczma piwna, czyli huczne spotkanie Gwarków i Fuksów Instytutu Górnictwa Naftowego i Gazownictwa – Kraków, Kraków, Związek Socjalistycznej Młodzieży Polskiej przy Instytucie Górnictwa Naftowego i Gazownictwa, 1980, nr 7. |
4. |
|
5. |
Adrjański Zbigniew, Złota księga pieśni polskich: pieśni, gawędy, opowieści, Warszawa, Bellona, 1994, s. 358. |