Kompozytor, dyrygent, działacz niepodległościowy. Ukończył gimnazjum męskie im. Adama Mickiewicza w Warszawie. Do 1919 r. kształcił się w szkole muzycznej Lidii i Konstantyna Sławicz-Regmayer‘ów w Kijowie w klasie skrzypiec Bożeny Kriworuckiej. W 1929 ukończył Państwowe Konserwatorium Muzyczne w Warszawie (dyrygenturę u Grzegorza Fitelberga i Adama Dołżyckiego). Na Uniwersytecie w Warszawie studiował także prawo. Uczył się też prywatnie u Emila Młynarskiego. Studia uzupełniał we Wiedniu, w Paryżu i Berlinie^[2]. W 1930 r. debiutował jako dyrygent Filharmonii Stołecznej. Jego nazwisko spotykamy wśród czołowych kapelmistrzów Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia, prowadził również koncerty symfoniczne w różnych miastach Polski^[1].

Od 1935 r. pracował w Polskim Radiu. Dyrygował inscenizacjami oper, był kierownikiem redakcji muzycznej Polskiego Radia, zajmował się m.in. tworzeniem i prowadzeniem radiowej płytoteki. Publikował recenzje dotyczące nagrań płytowych w „Muzyce Polskiej” (w dziale pod nazwą „Muzyka mechaniczna”). Począwszy od 1934 r. dokonywał nagrań płytowych dla „Columbii” i „Odeonu”. W „Syrenie Record” zrealizował kilka serii nagrań polskiej muzyki symfonicznej. Był także doradcą artystycznym firmy do spraw muzyki poważnej i operowej. W okresie międzywojennym bardzo aktywnie współpracował z tą firmą fonograficzną. Z jego inicjatywy i pod jego dyrekcją wytwórnia nagrała kilka serii utworów polskiej muzyki poważnej, co zostało bardzo dobrze przyjęte przez krytykę, radio oraz pisma muzyczne. On także przygotowywał materiały informacyjne, dotyczące muzyki poważnej, zamieszczane w katalogach płyt Syrena Electro. Jego współpraca z „Syreną” zaowocowała w tym czasie podniesieniem poziomu wykonawczego oraz zainteresowaniem kierownictwa firmy realizacją nagrań muzyki symfonicznej. Było to – na tle produkcji innych firm płytowych w Polsce – zjawiskiem bardzo pozytywnym^[2].

W latach wojny, jako członek Armii Krajowej, był współorganizatorem podziemnego życia muzycznego, komponując w wolnych chwilach pieśni i piosenki na użytek oddziałów partyzanckich oraz przyszłych zgrupowań powstańczych^[1]. Podczas okupacji hitlerowskiej dyrygował zespołami muzycznymi w lokalach gastronomicznych, m.in. w latach 1940–1941 w cukierni Lardellego; występował także w Krynicy^[2]. Tuż przed wybuchem powstania dyrygował konspiracyjną orkiestrą, która utrwalała na miękkich płytach pieśni, a także marsze wojskowe, między innymi hymn Jeszcze Polska nie zginęła i marsz Warszawskie dzieci. W sierpniu oraz wrześniu 1944 r. (w takcie powstania warszawskiego) pełnił funkcję kierownika muzycznego radiostacji „Błyskawica”. Po upadku powstania zbiegł z transportu skierowanego do Niemiec i ukrywał się na Podkarpaciu. Po wyzwoleniu od pierwszych dni włączył się w nurt odradzającego się życia muzycznego kraju^[1].

W 1945 r. stanął na czele Miejskiej Orkiestry Symfonicznej w Warszawie. Od 1948 r. nagrywał płyty w wytwórni „Muza”. Powrócił także do swego przedwojennego stanowiska w radiu. Od 1949 r. do 1960 r. jego kariera rozkładała się na następujące etapy:

– w 1949 r. został dyrygentem Pomorskiej Orkiestry Symfonicznej w Bydgoszczy;

– w 1950 r. objął posadę dyrygenta Opery Warszawskiej;

– w 1951 r. przeniósł się ponownie do Bydgoszczy, gdzie dyrygował orkiestrą Państwowej Filharmonii;

– następnie działał w Lublinie – jako kierownik artystyczny i pierwszy dyrygent tamtejszej Filharmonii oraz – od 1956 r. – jako kierownik operetki;

– w latach 1957–1960 zajmował stanowisko kierownika artystycznego i dyrygenta Państwowej Orkiestry Symfonicznej w Olsztynie.

Przez jakiś czas był również kierownikiem Zakładów Fonograficznych w Warszawie (tj. dawnego „Odeonu”, dyrygował też orkiestrą podczas nagrań w studiu wytwórni Mieczysława Wejmana w Poznaniu)^[2]. Jego zasługą jest wydanie w firmie „Odeon” płyty z nagraniem Szturmówki oraz Warszawskie dzieci^[1].

W powojennym dorobku kompozytorskim posiadał wiele pieśni, a także utworów muzyki rozrywkowej, m. in. tango Dla ciebie i Przeznaczenie oraz opracowań pieśni Jana Karłowicza, Stanisława Moniuszki, Młynarskiego i innych. Był autorem nowych opracowań oper: Maria Romana Statkowskiego oraz Leśnicz w Puszczy Kozienickiej Karola Kurpińskiego. Występował gościnnie jako dyrygent w wielu rozgłośniach radiowych, także w Łodzi, dyrygując Orkiestrą Rozrywkową i Mandolinową, założoną przez Edwarda Ciukszę. Jego ostatnim osiągnięciem było opracowanie materiału muzycznego do antologii Niech wiatr ją poniesie^[2].