Bem, Aleksander

Zgłoszenie do artykułu: Bem, Aleksander

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Nazwisko:

Bem, Aleksander

Data urodzenia:

9 grudnia 1948

Miejsce urodzenia:

Szczecin

Data śmierci:

17 lipca 2019

Miejsce śmierci:

Freiburg

Informacje

Polski perkusista, wokalista, założyciel grupy Bemibek, a następnie Bemibem. Jako perkusista grał również w Show Bandzie Anatola Wojdyny[1], [2].

Jako perkusista debiutował w 1967 r. w warszawskim zespole big-beatowym Pięciu. W grudniu 1970 r. wraz Andrzejem Ibkiem i swoją siostrą Ewą założył zespół wokalno-instrumentalny Bemibek. Jego narodziny miały miejsce w warszawskich Hybrydach, kiedy Alek, EwaIbek zaśpiewali na jamie w trio Light My Fire (The Doors). Wkrótce dołączył do nich gitarzysta basowy Tadeusz Gogosz. Najważniejszym ich wzorem była chyba grupa Brasil 66 Sergio Mendesa, ale ich inspiracje to także Bacharach, Aretha Franklin, Donny Hathaway, Jose Feliciano i Santana. Grali i śpiewali w sposób żywiołowy, z radością i ekscytacją, utwory rockowe (Let It Be, With a Little Help From My Friends), latynoskie (Oye Como Va) i jaz­z­owe (m.in. Matnia Komedy).

W 1971 r. zespół zdobył I nagrodę na Jazzie nad Odrą i powtórzył ten sukces na Lubelskich Spotkaniach Wokalistów Jaz­zowych, jesienią wystąpił na Jazz Jamboree. Dokonał w tym czasie licznych nagrań radiowych, ale pozostawił tylko jedną płytę długogrającą. Większość repertuaru stanowiły piosenki pisane przez Alka Bema i Andrzeja Ibka.

Po odejściu Andrzeja IbkaTadeusza Gogosza, którzy wyjechali do Skandynawii, latem 1972 r. grupa zmieniła nazwę na Bemibem. Koncertowali nie tylko w kraju, ale także w NRD, ZSRR, Bułgarii, Jugosławii i Czechosłowacji. Zanim zespół rozwiązał się w 1976 r., przewinęło się przezeń wielu muzyków.

Alek Bem udzielał się również jako muzyk sesyjny w nagraniach płytowych takich artystów jak Stan Borys, Piotr Figiel, Maryla Rodowicz, Klan, Tadeusz Woźniak i Anatol Wojdyna. W drugiej połowie lat 70. Alek i Ewa razem z m.in. Jaśkiewiczem, Tadeusza GogoszemStanisławem Cieślakiem występowali w Skandynawii. Przed emigracją do Niemiec, co miało miejsce pod koniec 1981 r. Alek współpracował jeszcze z Sesją 77 i miał własny zespół – Piątkę Bema (Bem’s Five).

Reaktywowali się pod szyldem Bemibek w 1991 r. i ruszyli w trasę koncertową po całej Polsce. Wystąpili dwukrotnie na festiwalu w Opolu. Nagrali album Dziennik mej podróży z nowymi piosenkami Alka Bema[3].

Bibliografia