W 1933 r. ukończył studia kompozycji i dyrygentury w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie, a następnie kształcił się w Wiedniu, by po powrocie do kraju zdobyć w 1937 r. dyplom magistra muzykologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studiował również matematykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, stąd łatwość poruszania się w dziedzinie akustyki muzycznej, której – wraz z tragicznie zmarłym prof. Markiem Kwiekiem – był polskim prekursorem^[3].

Od 1931 r. do wybuchu wojny był dyrygentem Opery Krakowskiej. Po kampanii wrześniowej do 1941 r. mieszkał we Lwowie, a następnie w Czeboksarach, stolicy Czuwaskiej Autonomicznej Republiki, gdzie pracował jako kierownik artystyczny Zespołu Pieśni i Tańca Pionierów. Tam też, tłumacząc z rosyjskiego wiersz Adama Ważyka pt. Partizanskaja piesnja skomponował muzykę oraz nazwał utwór Pieśnią polskich partyzantów (Gdzie się most załamie). Z jego wojennej twórczości kompozytorskiej, prócz wspomnianej piosenki z 1943 r. i późniejszych, na szczególną uwagę zasługują dwie: Rapsodia na skrzypce oraz Marcia di brawura na fortepian (1943 r.), a także pieśni do słów Haliny Bielakowej Wspomnienia o kobietach-żołnierzach (1944 r.). W III Dywizji pełnił funkcję instruktora Wydziału Polityczno–Wychowawczego. Po wyzwoleniu Lublina został odkomenderowany do Ministerstwa Kultury i Sztuki, gdzie objął stanowisko dyrektora departamentu muzyki (1944–1946). Od 1946 r. wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi, pełniąc kolejno funkcje prorektora (1949–1954), a w latach 1954–1957 rektora^[1].

Równocześnie od 1946 do 1954 r. był kierownikiem Wydziału Muzycznego Łódzkiej Rozgłośni Polskiego Radia i przyczynił się do powstania Orkiestry Radiowej prowadzonej przez Henryka Debicha. Przygotowywał także prezentowane na antenie łódzkiej i ogólnopolskiej słowno-muzyczne audycje upowszechnieniowe. Podobny charakter miały artykuły publikowane w latach 1947–1949 w Poradniku Muzycznym.

W 1954 r. wspólnie z Władysławem Raczkowskim i Kazimierzem Sikorskim założył Stowarzyszenie Przyjaciół Opery, które powołało do życia Operę Łódzką. W latach 1954–1956 był jej pierwszym kierownikiem artystycznym. Od 1958 r. powrócił do rodzinnego Krakowa, gdzie do 1961 r. piastował stanowisko dyrektora Miejskiego Teatru Muzycznego, a w latach 1958–1978 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie, od 1971 r. jako profesor. W latach 1969–1972 był dziekanem Wydziału Teorii, Kompozycji i Dyrygentury krakowskiej uczelni, od 1961 r. prowadził Zakład Akustyki Muzycznej, której poświęcił dużą część swoich publikacji, w tym pozycje: Akustyka muzyczna (PWM, Kraków 1953) oraz Instrumentoznawstwo i akustyka (PWM, Kraków 1960), jak również wiele artykułów.

Laureat wielu odznaczeń i nagród, m.in.:

• Srebrny Krzyż Zasługi w 1945 r.,
• Złoty Krzyż Zasługi w 1952 r.,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski w 1956 r.,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski w 1964 r.,
• Nagroda Ministra Kultury i Sztuki II stopnia w 1969 r.^[2].