Kompozytor, pianista, aranżer i dyrygent. Studiował kompozycję w Konserwatorium Warszawskim, absolwent Uniwersytetu w Grenoble i Écocle Normale de Musique w Paryżu. Tam też debiutował jako aranżer wytwórni „Parlophon”^[1], gdzie jego nazwisko pojawia się po raz pierwszy na płytach około 1928 r^[2]. W 1932 r. został etatowym aranżerem „Syreny Record”. W tej roli współpracował także w orkiestrami Henryka Golda, Henryka Warsa. Prowadził własne orkiestry działające pod szyldem wytwórni płytowych „Odeon” i „Lonora Electro”^[1]. Jednocześnie dyrygował w tym okresie orkiestrą teatru „Wesoły Wieczór”^[2]. Był także akompaniatorem Andrzeja Boguckiego^[1].

Władysław Eiger był współkierownikiem muzycznym teatru „8.15”. Komponował przede wszystkim muzykę taneczną, utrzymaną w stylu amerykańskim. W niektórych jego utworach, napisanych w drugiej połowie lat trzydziestych, można zaobserwować wyraźne wpływy swingu. Pisał dużo dla potrzeb teatrów muzycznych, przygotowywał adaptacje, wstawki muzyczne, komponował piosenki, opracowywał instrumentacje partytur, aranżacje dla dużych orkiestr. Współpracował z kompozytorką Fanny Gordon; opracował muzycznie jej operetkę Yacht miłośći (1933 r.). Związany był z wydawnictwami nutowymi, m.in. „Nową Sceną”^[2].

W 1938 r. wyjechał do Paryża^[1], gdzie pracował jako pianista w kawiarniach i nocnych klubach. Od 1942 r. przebywał w USA, a dokładnie w Miami Beach na Florydzie. Polskie Centrum Informacji w Nowym Jorku powierzyło mu wkrótce napisanie muzyki do filmu dokumentalnego o Marii Skłodowskiej-Curie, pt. Land of my mother (1943 r.). Po premierze filmu otrzymał liczne zamówienia na muzykę filmową. Wkrótce opublikował swą Rapsodię polską, która ugruntowała jego pozycję kompozytorską na gruncie amerykańskim. Osiągnął również dobre rezultaty jako aranżer, zarówno muzyki rozrywkowej, jak i poważnej, symfonicznej^[2].

Jest autorem licznych aranżacji i adaptacji dla potrzeb polskich teatrzyków rewiowych i wydawnictw nutowych, kompozytorem muzyki do filmu Dwie Joasie (współaut. Fred Scher, Stanisław Szebego, reż. Mieczysław Krawicz), Trędowata (reż. Juliusz Gardan), Kochaj tylko mnie (współaut. Emanuel Schlechter, reż. Marta Flantz). Od 1950 r. komponował i aranżował dla amerykańskich orkiestr radiowych, na potrzeby programów muzycznych^[1] stacji Canadian Broadcasting Corporation w Montrealu (lata 1950–1960^[2]) i teatrów na Broadwayu, m.in.: Concerto grosso na orkiestrę symfoniczną i zespół jazzowy, Fantazję na motywach melodii kanadyjskich, uwerturę Hello, Paris. Koncertował także w duecie ze swoją żoną Iną w znanych klubach i hotelach amerykańskich^[1].