Pianista, kompozytor, aranżer i dyrygent. W wieku 10 lat Fred Scher rozpoczął naukę gry na wiolonczeli. Po kilku latach porzucił ją jednak i rozpoczął naukę gry na fortepianie. Około 1922 r. wyjechał do Wiednia, gdzie przyjęto go do Konserwatorium Towarzystwa Przyjaciół Muzyki. Uczył się gry fortepianowej, kompozycji oraz dyrygentury. Studia ukończył ze złotym medalem. W okresie studiów grał w orkiestrze, do której należał jego stryj; występował również jako solista i członek kwartetu w wiedeńskich kawiarniach.

Na początku lat 30-tych powrócił do Polski; grał jako pianista w kawiarniach we Lwowie. W 1932 r. otrzymał posadę pianisty w orkiestrze teatru „Apollo” w Katowicach. Od 1935 r.^[2] działał w stołecznych teatrzykach rewiowych^[1].

W 1935 r. zadebiutował jako kompozytor muzyki do filmu Dwie Joasie (współautor Władysław Eiger, Stanisław Szebego), która wprowadziła go do grona cenionych twórców muzyki tego gatunku^[1]. W tym samym roku powstała też muzyka do Amerykańskiej awantury, a w roku 1936 do Książątka (przeboje z tego filmu to slowfox Moje wielkie szczęście i walc angielski Szkoda) oraz do filmu Pan redaktor szaleje. Największą popularność przyniosła mu wychwalana przez krytykę muzyka do filmu Jadzia (1937 r.), z którego pochodzą następujące piosenki: tytułowy slowfox Jadzia, foxtrot Bez przerwy śmieję się oraz tango Jak drogie są wspomnienia^[2].

Komponował również taneczne utwory instrumentalne, które utrwalone zostały także na płytach wytwórni fonograficznych we Francji, Niemczech, Wielkiej Brytanii i USA, m. in. Korsykańska serenada (O Santa Margherita), Białe preludium (White Prelude)^[1].

Wszystkie utwory Schera ukazywały się na płytach gramofonowych, przede wszystkim na płytach „Syrena Electro” i „Odeon”; kilka najwcześniejszych utworów nagrała przed 1935 r. warszawska „Columbia”. Nuty jego kompozycji publikowały wydawnictwa Rzepeckiego, Arcta, „Pro arte”, „Olympia”, Grąbczewskiego, „Nowa Scena” i „Fermata”, zaś w okresie pobytu kompozytora za granicą także wydawnictwa i firmy płytowe zachodnie^[2].

Jego piosenki śpiewały ówczesne gwiazdy kina i estrady, m.in. Adam Aston, Chór Juranda, Tadeusz Faliszewski, Mieczysław Fogg, Wiera Gran^[1].

W lutym 1937 r. Scher postanowił wyjechać z Polski. Znalazł się w Paryżu, gdzie otrzymał posadę pianisty w lokalu taneczno-rozrywkowym „Lido”, mieszczącym się przy Champs Elysées. Szybko jego kompozycje (pod pseudonimem Cher^[1]) zaczęły pojawiać się na francuskich płytach gramofonowych^[2]. W czasie okupacji Francji został ranny i trafił do niemieckiej niewoli. Blisko rok przebywał w obozie jenieckim koło Królewca^[1]. Latem 1942 r. przybył do Marsylii, gdzie rozpoczął pracę jako pianista w lokalu „Brasserie du Vieux” i szczęśliwie doczekał końca II wojny światowej.

W 1945 r. Scher przeniósł się z powrotem do Paryża. Komponował muzykę do filmów (np. Par le trou de la palette, Hispano, La fille du luthier i inne), realizował nagrania jako dyrygent dla wytwórni „Philips” i „Pathé-Marconi” (dokonał m.in. pierwszego w Europie Zachodniej nagrania Czerwone_maki_na_Monte_Casino, był także etatowym aranżerem i dyrygentem), nawiązał współpracę z polską sekcją Radia Francuskiego, dla której opracowywał muzycznie audycje dla Polaków z północnej Francji. W 1947 r. otrzymał wysoce prestiżowe stanowisko dyrektora muzycznego Radia Francuskiego. Jednak po kilku latach, w kwietniu 1954 r., wyemigrował do USA. Po wyjeździe nawiązał współpracę ze stacjami telewizyjnymi w Los Angeles i w Hollywood, pisał piosenki i muzykę ilustracyjną dla programów telewizyjnych^[2].

W 1956 r. dalszą karierę przerwał wypadek, który sprawił, że wycofał się z aktywnego życia artystycznego^[1].