Kazuro, Stanisław

Zgłoszenie do artykułu: Kazuro, Stanisław

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Nazwisko:

Kazuro, Stanisław

Data urodzenia:

1 sierpnia 1882
Jest to data niepewna – niektóre źródła podają 1881 r.

Miejsce urodzenia:

Teklianpol (dawne województwo wileńskie)

Data śmierci:

30 listopada 1961

Miejsce śmierci:

Warszawa

Informacje

Muzyk, kompozytor i pedagog. Początkowo kształcił się w Wilnie[2]. Ukończył Konserwatorium Warszawskie oraz Królewską Akademię Św. Cecylii w Rzymie[1]. Pracę zawodową rozpoczął jako organista w warszawskim kościele św. Trójcy (około 1908–1910 r.), jednocześnie prowadził chór przy tej świątyni oraz występował jako dyrygent orkiestry i chóru Filharmonii Warszawskiej. Zorganizował chór „Trzysta Dzieci Powiśla”, z którym koncertował w Filharmonii. Kierował kapelą rorantystów przy Katedrze św. Jana. Gościnnie dyrygował w innych miastach, np. w 1913 r. chórem i orkiestrą częstochowskiego Towarzystwa Muzycznego „Lutnia”. W 1914 r. założył w Warszawie „Operę Ludową”. Na początku I wojny światowej zorganizował trzystuosobowy, mieszany chór oratoryjny.

Od 1916 r. wykładał solfeż w Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. W latach dwudziestych powołał Wydział Nauczycielski Konserwatorium i został jego profesorem a następnie kierownikiem. Wykładał dyrygenturę chóralną, przygotowywał ze słuchaczami wiele dzieł oratoryjnych Bacha, Mozarta i inne. Przyczynił się do wprowadzenia obowiązku nauki śpiewu i muzyki w gimnazjach. Był twórcą i kierownikiem zespołu chóralnego „Polska Kapela Ludowa”[2]. Pełnił funkcję oficera w 5 pp Legionów w czasie wojny polsko-bolszewickiej[1].

W 1929 r. nawiązał współpracę z „Syreną Record”. Jej efektem było nagranie szeregu utworów własnych i innych kompozytorów (m.in. Karola SzymanowskiegoStanisława Wiechowicza) oraz oryginalnych motywów ludowych, wydanych w ambitnej serii nagrań chóralnych[2]. Współtworzył Związek Kompozytorów Polskich, był także organizatorem i dyrygentem chórów. W czasie II wojny światowej powołał tajne konserwatorium w Warszawie. W latach 1945–1951 sprawował obowiązki rektora Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie[1]. Skomponował dwie opery: PowrótBajka, oratoria: Słońce, MorzeLot; koncerty, suity. Był autorem pieśni, piosenek dziecięcych i żołnierskich, komponował muzykę sceniczną, kantatową, symfoniczną. Wydał szereg opracowań pieśni ludowych, opublikował też podręczniki do nauki śpiewu[2].

Bibliografia