Był żołnierzem Powstania Styczniowego. Twórca pieśni, utworów symfonicznych i religijnych. Rektor Warszawskiego Konserwatorium Muzycznego^[1].

W latach 1864–1867 kształcił się w Instytucie Muzycznym w Warszawie, m.in. u Apolinarego Kątskiego (w grze skrzypcowej) i Stanisława Moniuszki (w zakresie teorii i kompozycji). Od 1867 r. grał w orkiestrze Teatru Wielkiego w Warszawie, występował również jako pianista i śpiewak. W 1870 r. został sprawozdawcą muzycznym „Kuriera Warszawskiego”. W 1872 r., po uzyskaniu stypendium Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego, wyjechał na dalsze studia do Berlina. W nieco późniejszym czasie piastował stanowisko dyrektora Towarzystwa Śpiewaczego „Bodan” w Konstancji. Po powrocie do kraju w 1880 r. prowadził ożywioną działalność w Warszawskim Towarzystwie Muzycznym; w latach 1881–1902 był jego dyrektorem. Od 1888 r. prowadził aż do śmierci klasę kompozycji w Instytucie Muzycznym; kierował także wiele lat klasą gry orkiestrowej. W 1895 r. zorganizował chór „Lira”, przez kilka lat był drugim dyrygentem orkiestr Opery i Filharmonii Warszawskiej. Bardzo aktywnie działał jako pedagog kompozycji. Do jego uczniów należeli m.in.: Grzegorz Fitelberg, Mieczysław Karłowicz, Karol Szymanowski, Ludomir Różycki. Miał w dorobku opery, operetki, balet, muzykę teatralną, kantaty, kompozycje symfoniczne, kwartety smyczkowe, utwory na fortepian, liczne pieśni chóralne i solowe^[2].