Kiedy drogą szła piechota,
To z uśmiechem swym Dorota
Otworzyła ścieżaj wrota,
W pierwszej czwórce poszła w świat.
I jak stoi gdzieś w żołnierskiej
Starodawnej tej piosence,
To dziewczęce swoje serce
W Agrikoli(1) dała nam.
Bo Dorota roześmiana
Ma dla wszystkich jasny wzrok,
Przed Dorotą rozkochaną
Wiara daje równy krok.
Przed Dorotą, przed Dorotą(2)
Baczność i na prawo patrz!
A gdy skinie główką złotą,
W piekło, w ogień za nią skacz!
Agrikoli stromą drogą,
Oko w oko stając z wrogiem,
Dziś szeregi idą młode,
By Ojczyźnie służyć krwią.
Od pomnika króla Jana(3)
Idzie nasza wiara szara,
Śpiewa w wieczór, śpiewa z rana
O Dorocie piosnkę swą.
(1) Agrikola – kryptonim Szkoły Podchorążych Rezerwy „Szarych Szeregów”, której zajęcia odbywały się w warszawskim parku Agricola.
(2) Dorota – kryptonim klasy „D” Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty Szarych Szeregów.
(3) Od pomnika króla Jana – III Sobieskiego, znajdującego się na przyległej ulicy Agrikola.
1. |
Szewera Tadeusz, Straszyński Olgierd, Niech wiatr ją poniesie: antologia pieśni z lat 1939–1945, wyd. 2 poszerzone, Łódź, Wydawnictwo Łódzkie, 1975, s. 595, 596, 651, 652. |
2. |
|
3. |
|
4. |
|
5. |
Heering Krzysztof, Śpiewnik harcerski, Warszawa, Młodzieżowa Agencja Wydawnicza, 1988, s. 144–146. |
6. |
Adrjański Zbigniew, Złota księga pieśni polskich: pieśni, gawędy, opowieści, Warszawa, Bellona, 1994, s. 291, 292. |