Satyryk, poeta i autor tekstów piosenek, także dziennikarz i autor książek dla dzieci. Absolwent Wydziału Leśnego Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu.

Jako satyryk zadebiutował w 1948 r. W 1955 r. rozpoczął pracę dziennikarską w „Kurierze Szczecińskim”. Rok później przeniósł się do Poznania. W latach 1957–1960 współpracował z tygodnikiem satyrycznym „Kaktus”. Pisał także m.in. dla „Szpilek”, „Muchy”, i „Karuzeli”. Publikował wiersze, satyry, fraszki, aforyzmy i humoreski. Zostały one później wydane w zbiorkach: W moim iluzjonie, Pozory mylą, Ring swawolny, Tyrady i niuanse, Deficyt rymów, Wszystkie nasze denne sprawy, Donosy Erosa oraz Myśli i myślątka.

Jest autorem:

– wodewilu Dyrektor też człowiek (współautor Lech Konopiński, muz. Filip Nowak, Mateusz Święcicki);

– widowisk muzycznych dla dzieci Tajemnicze znaki, Zaczarowany las (współautor Lech Konopiński, muz. Mieczysław Janicz), Zielone ludziki (współautor Lech Konopiński, muz. Wojciech Piętowski, Stefan Rembowski), Ratuszowa legenda (współaut. M. Stengert, muz. Marek Sewen) i Figliki w takt muzyki (współautor Lech Konopiński, muz. Piotr Żurowski);

– wierszy dla dzieci publikowanych w czasopismach „Miś”, „Świerszczyk”, „Płomyczek” oraz wydanych w latach 1970-94 w trzydziestu siedmiu książkach, m.in.: Pożegnanie lokomotywy, Plecie wiatr wiklinie, Dwa pstryki techniki, Chodzi mucha po suficie, Dlaczego morze jest słone?, Wesołe ptaki, Kto spamięta te zwierzęta?, Ładne ziółka, Las i Pójdź razem z nami od Jasnej Góry do Ostrej Bramy.

Współpracował z radiem, TV i estradą jako autor słuchowisk, szopek, scenariuszy programów estradowych i tekstów piosenek m.in. dla Stanisławy Celińskiej, Anny German, Jerzego Grunwalda, Grupy ABC, Anny Jantar, Heleny Majdaniec, Tadeusza Woźniakowskiego i Adama Zwierza.

Część piosenek napisał w spółce autorskiej z Lechem Konopińskim jako Wiktor Leliwa. Jego karierze poświęcone jest hasło w telewizyjnej wersji „Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej” odcinek 110 (reż. Ryszard Wolański).

Jest laureatem:

– nagrody Ministerstwa Obrony Narodowej w 1968 r. za Zaślubinowy pierścień,

– nagrody specjalnej Ministerstwa Obrony Narodowej w 1968 r. za Menażkę,

– wyróżnienia na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’69 za Ptakom podobni,

– Złotych Pierścieni na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu w 1973, 1979, 1981 i 1987 r.,

– Srebrnego Pierścienia na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej Kołobrzeg ’86,

– nagrody III stopnia Ministerstwa Obrony Narodowej w dziedzinie literatury w 1988 r.

Jest również laureatem siedemnastu nagród i wyróżnień w konkursach satyrycznych i publicystycznych^[1].