Kompozytor, dyrygent, autor tekstów. W okresie I wojny światowej przebywał w Pradze, gdzie uczęszczał do szkoły ewangelickiej. Następnie mieszkał we Wiedniu. Od 1915 r. pobierał naukę gry fortepianowej u Teodora Leszetyckiego, którą kontynuował od 1919 r. we Lwowie. We Lwowie uczęszczał do II Gimnazjum im. Karola Szajnochy. W 1927 r. otrzymał maturę. Następnie studiował prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza oraz fortepian pod kierunkiem Heleny Ottawowej w Konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego. Jako student komponował i aranżował utwory dla teatrów akademickich – „Złotego pieprzyka” (którego był współzałożycielem w 1931 r.) i „Ósmej Pięć”.

Po studiach pracował przez pewien czas w banku. W latach 1932–1936 był etatowo związany z rozgłośnią lwowską Polskiego Radia, w której pracował jako akompaniator zespołu rozrywkowego „Wesoła Lwowska Fala”. Dla potrzeb audycji skomponował wiele piosenek, ilustracji muzycznych itp. Pisał również utwory dla chórów lwowskich – Chóru Eryana i Wesołej Piątki.

Od czerwca 1936 r. do wybuchu II wojny światowej mieszkał i pracował w Warszawie. Był dyrygentem orkiestry teatru „8.15”, kierownikiem muzycznym teatru „Buffo”, współpracownikiem „Cyrulika Warszawskiego”, „Małego Qui pro Quo” i „Ali Baby”. Napisał kilka operetek i komedii muzycznych: Romans z urzędem skarbowym (wystawioną w 1938 r. w „Cyruliku Warszawskim” z Eugeniuszem Bodo i Jadwigą Andrzejewską w rolach głównych), Pokojówka hotelu Europa (skomponowaną na zamówienie dyrektorki Teatru Wielkiego, Janiny Korolewicz-Waydowej), jak również opracował i uzupełnił własnymi piosenkami operetki Gaby Bernarda Grüna i Taniec szczęścia Roberta Stolza (wystawione w teatrze „8.15”).

Nawiązał współpracę „Syreną Record” (m.in. jako dyrygent), która systematycznie nagrywała jego nowe piosenki. Kilka jego utworów nagrała nieco wcześniej „Columbia” (m.in. piosenki dla Lody Halamy) oraz „Odeon”. W 1939 r. brał udział w pracach nad szopką polityczną Światopełka Karpińskiego i Janusza Minkiewicza. W lipcu tegoż roku wyjechał jako akompaniator na tournée po północnej części Polski z rewią objazdową „Pięcioraczki Warszawskie”. Pod koniec września 1939 r. powrócił do Lwowa, gdzie współtworzył „Lwowski Teatr Miniatur”. Z zespołem teatru odbył tournée po Rosji.

Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej, która zaskoczyła go w trakcie drugiego objazdu po ZSRR znalazł się w Kujbyszewie. Z zespołem kontynuował występy m.in. w Taszkiencie, Bucharze, Samarkandzie. W grudniu 1941 r. zaciągnął się we Frunze do Armii Polskiej i otrzymał przydział do Wydziału Propagandy Sztabowej w Buzułuku. Po ewakuacji armii do Iranu występował w Teheranie z „Teatrem Żołnierza Polskiego” w programach rewiowych Mars et la Mode i L‘Humour en uniforme. Przebył szlak bliskowschodni jako kierownik muzyczny i akompaniator czołówek teatralnych. Opracowywał i prowadził audycje muzyczne dla Polaków w radiostacjach w Kairze, Bagdadzie i Jerozolimie, a po wkroczeniu do Włoch – w Rzymie i Florencji. W 1944 r. z czołówką teatralną „Ref-Rena” objeżdżał polskie oddziały przyfrontowe na terenie Włoch. 18 maja 1944 r. skomponował muzykę do Czerwonych maków na Monte Cassino. Pieśń stała się jednym z najważniejszych polskich utworów patriotycznych (jej wykonywanie było w latach 1948–1956 zakazane w Polsce). Wielki sukces na włoskim rynku muzycznym odniosła jego przedwojenna piosenka Miłość pali jak słońce z włoskim tekstem pt. O amor come un sole.

Po demobilizacji z początkiem 1947 r. wyemigrował do Brazylii. Szybko zajął dobrą pozycję na tamtejszym rynku estradowo-muzycznym. Stworzył duet fortepianowy z Jerzym Petersburskim, koncertował na estradach Rio de Janerio, Săo Paulo, w klubach Copacabany. Akompaniował m.in. skrzypkowi Georgesowi Boulangerowi i Wandzie Wermińskiej podczas ich występów w Brazylii, był kierownikiem muzycznym teatrów rewiowych, komponował przeboje z tekstami własnymi w języku portugalskim. Działał jako pedagog, udzielał korepetycji znanym brazylijskim solistom-śpiewakom.

W 1961 r. powrócił do Europy, osiadł w Monachium i został pracownikiem Radia Wolna Europa. W ciągu 25 lat pracy w tej rozgłośni napisał około 300 piosenek dla cotygodniowej audycji Podwieczorek przy mikrofonie, ponadto szereg utworów orkiestrowych (Mazurskie wesele, Taniec karpackich zbójników, Europejskie fanfary, Spotkanie królów na Wawelu). Opublikował wspomnienia na łamach pism: „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza” w Londynie oraz w olsztyńskim „Dzienniku Pojezierza”^[1].