Kompozytor, akompaniator. Był synem Hirszla i Berty z Krukowskich. Do gimnazjum uczęszczał w Łodzi, tam także rozpoczął naukę gry fortepianowej u Feliksa Halperna. Od 1928 r. studiował w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie fortepianu Józefa Śmidowicza. Studia ukończył w 1932 r. Od 1929 r. występował jako pianista w duecie fortepianowym z Henrykiem Warsem w Teatrze Morskie Oko. W 1932 r. uczestniczył w II Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina i zdobył 7-mą nagrodę. Sukcesem był również jego występ w 1933 r. w Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym w Wiedniu, skąd powrócił z odznaczeniem. Komponowanie rozpoczął w 1931 r. Oprócz utrzymanych na wysokim poziomie piosenek i utworów jazzowych pisał koncerty fortepianowe, sonaty itd. Skomponował też Symfonię dziecięcą.

Od stycznia 1935 r. był akompaniatorem aktorów w Starej Bandzie. W lutym 1935 r. w Filharmonii Warszawskiej zajmował się kierownictwem muzycznym jubileuszu dziesięciolecia pracy artystycznej Fryderyka Járosy’ego. W kwietniu 1935 r. występował jako akompaniator Hanki Ordonówny i Igo Syma w Teatrze Lutnia w Wilnie. Od 1936 r. do września 1939 r. był pianistą w duecie akompaniatorskim z Karolem Gimplem w Cyruliku Warszawskim. Dla tego Teatru napisał w 1938 r. muzykę do rewii Sprzedajemy Warszawę czyli Fric – Frack. Jesienią 1939 r. znalazł się w Białymstoku i został tam kierownikiem muzycznym Białostockiego Teatru Miniatur. W maju 1940 r. występował w teatrze Kazimierza Krukowskiego a następnie w orkiestrze jazzowej Ady Rosnera „Jazz teatralizowany” (odbył z nią tournée po Rosji, wystąpił w Moskwie, Leningradzie, Kijowie, Odessie, Sewastopolu, Soczi). Na koncertach grał m.in. Etiudę Rewolucyjną Fryderyka Chopina).

We wrześniu 1940 r. powrócił do Białegostoku, skąd po pewnym czasie z nieznanych bliżej powodów postanowił przedostać się do Warszawy. Do wiosny 1942 r. dawał recitale fortepianowe w getcie warszawskim. Następnie trafił do sanatorium w Otwocku, gdzie leczono go z początków gruźlicy. Zginął z rąk hitlerowców podczas egzekucji wszystkich pensjonariuszy w czasie likwidacji sanatorium w lecie 1942 r. Był spokrewniony z Julianem Tuwimem i Kazimierzem Krukowskim; jego bratem był znany po II wojnie światowej aktor, Włodzimierz Boruński, żoną – aktorka Stefania Górska^[1].