Pieśń nawiązuje do Ody do młodości Adama Mickiewicza (1798–1855) i Daremnych żalów Adama Asnyka (1838–1897). Opublikowana została po raz pierwszy w Genewie w 1882 r. w zbiorze wierszy Czegóż chcą[5]. W śpiewniku Elżbiety Bekier podana data powstania utworu to 1883 r[6].
Do tekstu muzykę opracował Jan Kozakiewicz na podstawie znanej francuskiej pieśni komunardów Le Drapeau Rouge (tł. Czerwony Sztandar) z 1871 r. W 1883 r. utwór stał się bojowym hymnem polskiego proletariatu[1], [4]. Utwór śpiewano podczas demonstracji, strajków, skazańcy wykonywali ją przed śmiercią. Władze carskie zakazały wykonywania i publikowania jej w Królestwie Polskim.
Słowa przetłumaczone zostały na 12 języków. Na język rosyjski przełożył go bliski współpracownik Włodzimierza Lenina, Gleb Krzyżanowski, a na język niemiecki – Róża Luksemburg. Wkrótce Czerwony sztandar stał się pieśnią niezwykle popularną, m. in. w Rosji i Niemczech[5].
Zrealizowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
