Śpiewak operetkowy, aktor, piosenkarz^[1]. Studia śpiewacze rozpoczął w warszawskiej szkole śpiewu tenora La Scali Umberto Macneza. Po raz pierwszy wystąpił publicznie na popisie szkoły w 1927 r. w sali Państwowego Konserwatorium Muzycznego. W następnym roku jako jeden z pierwszych polskich pieśniarzy stanął przed mikrofonem Polskiego Radia. W maju 1932 r. został laureatem „Konkursu Młodego Śpiewaka”, który odbył się w Warszawie pod patronatem Jana Kiepury. Wkrótce zadebiutował na płytach gramofonowych firmy „Columbia”. Na debiutanckiej płycie ukazały się dwie pieśni: La Paloma (Chłopcy na nas już czas) Sebastiana Yradiera oraz Miguella (Princesita) Jose Padilli (z tekstami Walerego Jastrzębca). W „Columbii” nagrywał do 1935 r.

W 1933 r. rozpoczął występy estradowe. Debiutował na scenie Warszawskiej Opery Kameralnej „Buffo”. Obecny na inauguracyjnym przedstawieniu Mateusz Gliński napisał: Stefan Witas jest obiecującym tenorem, o głosie dźwięcznym, a przy tym lekkim i giętkim. Głosy tego specyficznie włoskiego rodzaju spotyka się u nas nieczęsto, toteż wielką opieką należy otoczyć ten wybitny, niepowszedni talent. Do września 1939 r. wystąpił w premierach około 25 operetek w Polskim Radiu oraz w blisko 300 audycjach muzyczno-wokalnych. Był m.in. częstym gościem Podwieczorku przy mikrofonie, począwszy od pierwszej audycji. W drugiej połowie lat trzydziestych śpiewał w lokalach rozrywkowych, m.in. w kawiarni „Swann”, w restauracji „Gastronomia”, music – hallu „Alhambra”, kawiarni artystycznej „IPS” oraz w najelegantszym kinie stolicy – „Colosseum”. Występował również na estradach i scenach teatralnych wielu miast Polski, biorąc udział w objazdach artystycznych organizowanych przez „Ormuz”. W 1938 r. śpiewał gościnnie we Lwowie w operetce Sisi Fritza Kreislera. Od tego czasu zaczęło się zainteresowanie artysty teatrem muzycznym i aktorstwem.

Od 1935 do 1938 r. nagrywał płyty dla firmy „Odeon”. Używał wówczas pseudonimu Stefan Nowita oraz występował pod nazwiskiem Witas-Nowita.

Z wytwórnią „Syrena Record” związany był od lutego 1938 r. Ostatnie płyty nagrał w kwietniu 1939 r. W sumie w latach trzydziestych utrwalił ponad 200 utworów. Dzięki włoskiej szkole śpiewu mógł wykonywać bardzo urozmaicony repertuar. W jego nagraniach znalazły się arie operowe i operetkowe, pieśni i kolędy, piosenki kabaretowe i utwory taneczne^[2]. W 1937 r. zdobył nagrodę w konkursie Polskiego Radia na najpopularniejszego piosenkarza (obok Mieczysława Fogga, Tadeusza Faliszewskiego i Janusza Popławskiego)^[1]. Był to szczyt kariery artysty w okresie międzywojennym. 3 czerwca 1939 r. został członkiem Związku Artystów Scen Polskich. Ostatni raz przed wybuchem II wojny światowej wystąpił 27 sierpnia 1939 r. w koncercie z okazji II Dorocznej Wystawy Radiowej, transmitowanym przez Polskie Radio z gmachu YMCA w Warszawie.

W okresie od jesieni 1939 r. do połowy 1940 r. przebywał we Lwowie. Następnie przez półtora roku śpiewał w kawiarniach w Warszawie, Krakowie i Lublinie. Od 1942 r. do momentu wybuchu powstania warszawskiego występował kolejno w teatrach: „Kometa”, „Figaro” i „Bohema” oraz brał udział w tajnych koncertach muzyki polskiej. Po wojnie był związany z teatrem „Syrena”, a od 1955 r. z Operetką Warszawską (m.in. w dorobku miał ponad 500 występów w Życiu paryskim Jakuba Offenbacha)^[2], w której był filarem repertuaru komediowego. Śpiewał arie operowe, operetkowe i piosenki, m.in. Tangolita (z opery Bal w Savoyu, muz. Paul Abraham, sł. Andrzej Włast), Maleńka (z opery Polowanie na lamparta, muz. Mieczysław Mierzejewski, sł. Kora Jaroszowa), Niebieskie róże (z opery Taniec szczęścia, muz. Julian Front, Stanisław Ferszko, sł. Leopold Brodziński, Jerzy Krzemiński). Posiadał także w repertuarze piosenki dla dzieci, kolędy, a nawet standardy jazzowe, które śpiewał na festiwalu Old Jazz Meeting ’74 z Asocjacją Hagaw. Kontynuował też współpracę z Polskim Radiem. Występował w słuchowiskach, współpracował z Radiowym Teatrzykiem Eterek i Podwieczorkiem przy mikrofonie. W filmie zadebiutował epizodyczną rolą w Sprawie do załatwienia w 1953 r^[1]. Zagrał również w kilku innych produkcjach, m.in. Irena do domu i Pan Anatol szuka miliona.

W 1979 r. przeszedł na emeryturę. W 1991 r. ukazała się płyta Polskich Nagrań pt. Stefan Witas – w kręgu wspomnień, na której przypomniano szereg przedwojennych nagrań artysty^[2].