Walicki, Franciszek

Zgłoszenie do artykułu: Walicki, Franciszek

Wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych przez Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” zgodnie z Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE i ustawą o ochronie danych osobowych z dnia 10 maja 2018 (Dz. U. poz. 1000), w celu wymiany informacji z zakresu polskiej pieśni i piosenki. Wymiana informacji będzie się odbywać zarówno za pośrednictwem niniejszego formularza jak i bezpośrednio, w dalszym toku spraw, redaktora bazy danych, prowadzącego korespondencję z właściwego dla niego adresu mailowego.
Administratorem danych jest Ośrodek Kultury „Biblioteka Polskiej Piosenki” z siedzibą w Krakowie przy ulicy Krakusa 7. Wszelkie dokładne informacje o tym jak zbieramy i chronimy Twoje dane uzyskasz od naszego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (iodo@bibliotekapiosenki.pl).
Wszystkim osobom, których dane są przetwarzane, przysługuje prawo do ochrony danych ich dotyczących, do kontroli przetwarzania tych danych oraz do ich uaktualniania, usunięcia jak również do uzyskiwania wszystkich informacji o przysługujących im prawach.

Nazwisko:

Walicki, Franciszek

Pseudonim:

Grań, Jacek

Data urodzenia:

20 lipca 1921

Miejsce urodzenia:

Łódź

Data śmierci:

3 października 2015

Miejsce śmierci:

Gdynia

Informacje

Dziennikarz muzyczny, publicysta, autor tekstów piosenek, działacz kulturalny, współtwórca wielu zespołów muzycznych, także kompozytor. Studia w Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni przerwała wojna (oficer marynarki wojennej). W latach 50-tych brał czynny udział w organizowaniu polskiego życia muzycznego. W latach 1956–1957 wraz z Leopoldem Tyrmandem i Stefanem Kisielewskim patronował I i II Międzynarodowemu Festiwalowi Jazzowemu w Sopocie. W latach 1968–1971 był kierownikiem artystycznym Musicoramy. Kierował pierwszymi polskimi dyskotekami, utworzonymi w 1970 r. w Sopocie. Nazywany jest ojcem chrzestnym polskiego rocka.

Był współzałożycielem i kierownikiem artystycznym znanych polskich zespołów lat 60-tych i 70-tych: Rhythm & Blues (1959 r.), Czerwono-Czarni (1960 r.), Niebiesko-Czarni (1962 r.), Breakout (1968 r.) i SBB (1974 r.). Organizował polskim wykonawcom występy za granicą. W 1963 r. z jego inicjatywy, po raz pierwszy w historii polskiej muzyki rozrywkowej, muzycy z zespołu Niebiesko-Czarni wystąpili w paryskiej Olympii. Trzy lata później, także dzięki niemu, grupa ta jako pierwszy polski zespół, została zaproszona do Radia Luxemburg, gdzie udzieliła wywiadu i wystąpiła na żywo.

Napisał około siedemdziesięciu tekstów piosenek, przeznaczonych głównie dla wykonawców prowadzonych przez siebie zespołów i ich solistów, m.in. dla Krzysztofa Klenczona, Wojciecha Kordy, Miry Kubasińskiej, Czesława Niemena, Ady Rusowicz, Józefa Skrzeka, a także dla Urszuli SipińskiejPiotra Szczepanika.

Jest laureatem:

– nagrody Programu III. Polskiego Radia im. Mateusza Święcickiego w 1987 r.,

– Grand Prix na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’98 za całokształt dokonań.

W latach 1986–1987, 1991, 1996 r. organizował koncerty dawnych gwiazd polskiego rocka Old Rock Meeting, Trzy dekady polskiego rockaAtlas Polskiego Rocka. Współautor skryptu ABC prezentera dyskotek (z Markiem GaszyńskimAdamem Halberem) i książki Wojciech Korda rock po roku. W 1994 r. ukazał się jego autorski CD Nazywano nas dziećmi Belzebuba.... Rok później opublikował pamiętniki Szukaj, burz, buduj. Jest bohaterem hasła w telewizyjnej wersji Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej (odcinek 189 w reżyserii Ryszarda Wolańskiego) i filmu biograficznego ... I nie żałuj tego (reż. Paweł Chmielewski)[1].

Bibliografia