Tam na błoniu błyszczy kwiecie,

Stoi ułan na wedecie,

A dziewczyna jak malina,

Niesie koszyk róż.

Stój, poczekaj, moja duszko!

Gdzie tak drobną stąpasz nóżką?

– Jam z tej chatki – rwałam kwiatki,

I powracam już!

Próżne twoje są wymówki,

Pójdziesz ze mną do placówki,

– Ach ja biedna, sama jedna,

Matka czeka mnie!

Stąd są wrogi o pół mili

Pewnie ciebie namówili,

– Ach dla Boga! Nigdym wroga

Nie widziała, nie!

Może kryjesz wrogów tłuszczę,

Daj buziaka, to cię puszczę.

– Jam nie taka, dam buziaka;

Tylko z konia zsiądź!

Z konia zsiądę, prawo złamię,

Za to kulą w łeb dostanę.

– Jakiś prędki, dość twej chętki,

Bez buziaka bądź!

Choć mnie życie ma kosztować,

Muszę ciebie pocałować,

Żal mi ciebie, jak Bóg w niebie,

Bo się zgubisz sam.

A jak wartę mą porzucę

I szczęśliwie z wojny wrócę?

– Bądź spokojny, wrócisz z wojny,

Pocałunek dam!

Gdy szczęśliwie wrócę z boju,

Gdzież cię szukać mam w pokoju?

– Tu w tej chatce, przy mej matce,

Nad tą rzeczką w wyż!

A jak zginę, co tak snadnie,

To buziaczek mi przepadnie!

– Wierna tobie, na twym grobie,

Pocałuję krzyż!^{[1], [2]}

Tam na błoniu błyszczy kwiecie,

Stoi ułan na wedecie,

A dziewczyna, jak malina

Niesie koszyk róż (czerwonych).

„Stój poczekaj moja duszko!

Skąd tak drobną stąpasz nóżką?”

„Jam z tej chatki, rwałam kwiatki,

I powracam już (do domu)”.

„Próżne twoje są wymówki,

Pójdziesz ze mną do placówki”.

„Och ja biedna, sama jedna,

Matka czeka mnie (od dawna)”.

„Stąd Moskale o pół mili,

Pewnie ciebie namówili”.

„Jam nieboga, nigdy wroga

Nie widziałam nie (na oczy)”.

„Może kryjesz wroga tłuszczą.

Daj buziaka to cię puszczę!”

„Jam nie taka, dam buziaka.

Tylko z konia zsiądź (na ziemię)!”

„Z konia zsiądę – prawo znane:

Jutro kulką w łeb dostanę”.

„Gdyś tak prędki do tej chętki,

Bez całusa bądź (kochanku)!”

„Choć to życie ma kosztować,

Muszę ciebie pocałować”.

„Żal mi ciebie jak Bóg w niebie,

Bo się zgubisz sam (na próżno).”

„A jak służbę mą porzucę

I szczęśliwie z bojów wrócę?”

„Bądź spokojny! Wrócisz z wojny,

Pocałunek dam (z ochotą)”.

„Gdy szczęśliwie wrócę z boju,

Gdzież mam szukać cię w pokoju?”

„W białej chatce, przy mej matce,

Nad strumykiem wzwyż (sto kroków)”.

„Lecz gdy zginę w boju – snadnie

I buziaczek mi przepadnie?”

„Wierna tobie – na twym grobie

Ucałuję krzyż (brązowy)”.^[3]

Tam na błoniu błyszczy kwiecie,

Stoi ułan na widecie,

A dziewczyna jak malina

Niesie koszyk róż.

„Stój, poczekaj moja duszko,

Skąd tak prędko stąpasz nóżką?”

„Jam z tej chatki, rwałam kwiatki

I powracam już”.

„Nie pomogą twe wymówki,

Pójdziesz ze mną do placówki”.

„Ach ja biedna, sama jedna,

Matka czeka mnie”.

„Stąd wrogowie o pół mili

Może ciebie namówili?”

„Jam nieboga, nigdy wroga

Nie widziałm, nie!”

„Jeśli kryjesz wrogów tłuszcze,

Daj buziaka, to cię puszczę”.

„Jam nie taka, dam buziaka,

Tylko z konia zsiądź!”

„Z konia zsiędę, prawo złamię,

Za to kulką w łeb dostanę”.

„Gdyś tak prędki do tej chętki

Bez buziaka bądź”.

„Choć to życie ma kosztować,

Muszę ciebie pocałować”.

„Żal mi ciebie, jak Bóg w niebie,

Bo się zgubisz sam”.

„A gdy służbę mą porzucę

I szczęśliwy do dom wrócę?”

„Bądź spokojny, wrócisz z wojny,

Pocałunek dam”.

„Gdy szczęśliwy wrócę z boju,

Gdzie mam szukać cię w pokoju?”

„Tam w tej chatce, przy mej matce,

Nad strumykiem wzdłuż”.

„Lecz gdy zginę w boju snadnie,

To buziaczek mój przepadnie”.

„Wierna tobie, na twym grobie

Ucałuję krzyż”.^[4]

Tam na błoniu błyszczy kwiecie,

Stoi ułan na widecie,

A dziewczyna jak malina

Niesie koszyk róż.

Stój, poczekaj, moja duszko!

Gdzie tak drobną stąpasz nóżką?

Jam z tej chatki, rwałam kwiatki

I powracam już.

Oho! Próżne twe wymówki,

Pójdziesz ze mną do placówki.

Ach, ja biedna, sama jedna,

Matka czeka mnie.

Stąd Moskale o pół mili,

Pewnie ciebie namówili.

Ja nieboga, nie znam wroga,

Nie widziałam, nie.

Może kryjesz wrogów tłuszcze,

Daj buziaka, to cię puszczę.

Ja nie taka, dam buziaka,

Tylko z konia zsiądź!

Jeśli zsiędę, prawo znane,

Za to kulką w łeb dostanę.

Dość więc chętki, nie bądź prędki,

Bez buziaka bądź!

Niech to życie ma kosztować,

Muszę ciebie pocałować.

Żal mi ciebie, jak Bóg w niebie,

Bo się gubisz sam.

A jak służbę mą porzucę

I szczęśliwie z boju wrócę?

Bądź spokojny, wrócisz z wojny,

To buziaka dam!

Gdzież cię szukać mam w pokoju,

Gdy zwycięzcą wrócę z boju?

Tam, w tej chatce, przy mej matce,

Nad tą rzeczką wzwyż.

A jak zginę, co tak snadnie(1),

To buziaczek mój przepadnie.

Wierna tobie, na twym grobie

Pocałuję krzyż!^{[4], [8], [12], [14]}

Tam na błoniu błyszczy kwiecie,

stoi ułan na widecie,

a dziewczyna jak malina

niesie koszyk róż.

– Stój, poczekaj, moja duszko,

skąd tak drobną stąpasz nóżką?

– Jam z tej chatki, rwałam kwiatki

i powracam już.

– Może kryjesz wrogów tłuszczę?

Daj buziaka, to cię puszczę.

– Jam nie taka, dam buziaka,

tylko z konia zsiądź...

– Z konia zsiądę, prawo złamię...

Za to kulą w łeb dostanę.

– Jakiś prędki, dość twej chętki,

bez buziaka bądź.

– Choć to życie ma kosztować,

muszę ciebie pocałować.

– Żal mi ciebie, jak Bóg w niebie,

bo się zgubisz sam.

– A jak służbę mą porzucę

i szczęśliwie z wojny wrócę?

– Bądź spokojny, wrócisz z wojny,

pocałunek dam.

– Gdy szczęśliwie wrócę z boju,

gdzież mam szukać cię w pokoju?

– Tam w tej chatce, przy mej matce,

nad strumykiem wzwyż.

– Lecz gdy zginę w boju snadnie,

to buziaczek mój przepadnie.

– Wierna tobie, na twym grobie

ucałuję krzyż.^{[5], [13]}

Tam na błoniu błyszczy kwiecie,

stoi ułan na widecie,

a dziewczyna jak malina

niesie koszyk róż.

„Stój, poczekaj, moja duszko!

Skąd drobniutką stąpasz nóżką?”

„Jam z tej chatki, rwałam kwiatki

i powracam już”

„Oho, próżne twe wymówki,

pójdziesz ze mną do placówki!”

„Ach, ja biedna, sama jedna,

matka czeka mnie!”

„Stąd wrogowie o pół mili,

pewnie ciebie namówili?”

„Ja nieboga, nie znam wroga,

nie widziałam, nie!”

„Może kryjesz wrogów tłuszczę,

daj buziaka, to cię puszczę!”

„Jam nie taka, dam buziaka,

tylko z konia zsiądź!”

„Jeśli zsiądę, prawo znane,

za to kulką w łeb dostanę”...

„Dość więc chętki, nie bądź prędki,

bez buziaka bądź!”

„Niech to życie ma kosztować,

muszę ciebie pocałować!”

„Żal mi ciebie, jak Bóg w niebie,

bo się zgubisz sam!”

„A gdy wartę mą porzucę

lub szczęśliwie z wojny wrócę?”

„Bądź spokojny, wrócisz z wojny,

to buziaka dam!”

„Gdzie cię szukać mam w pokoju,

gdy zwycięzcą wrócę z boju?”

„Tam w tej chatce, przy mej matce,

nad tą rzeczką wzwyż!”

„A jak zginę, co tak snadnie,

to buziaczek mój przepadnie?”

„Wierna tobie, na twym grobie

pocałuję krzyż!”^[6]

Tam na błoniu błyszczy kwiecie,

Stoi ułan na widecie,

A dziewczyna jak malina

Niesie koszyk róż.

– Stój! Poczekaj, moja duszko,

Skąd tak drobną stąpasz nóżką?

– Jam z tej chatki, rwałam kwiatki

I powracam już.

– Próżne twoje są wymówki,

Pójdziesz ze mną do placówki.

– Ach! Ja biedna, sama jedna...

Matka czeka mnie.

– Ej, widziałaś wrogów tłuszczę?

Daj buziaka, to cię puszczę.

– Jam nie taka – dam buziaka,

Tylko z konia zsiądź...

– Z konia zsiądę – prawo złamię,

Za to kulą w łeb dostanę...

– Dość więc chętki, nie bądź prędki,

Bez buziaka bądź.

– Niech to życie ma kosztować –

Muszę ciebie pocałować.

– Żal mi ciebie, jak Bóg w niebie,

Bo się zgubisz sam.

– A jak służbę mą porzucę

I szczęśliwie z wojny wrócę?

– Bądź spokojny. Wrócisz z wojny,

Pocałunek dam.^[7]

Tam na błoniu błyszczy kwiecie,

stoi ułan na widecie,

a dziewczyna jak malina

niesie koszyk róż.

– Stój, poczekaj, moja duszko,

skąd tak drobną stąpasz nóżką?

– Jam z tej chatki rwałam kwiatki

i powracam już.

– Próżne twoje są wymówki,

pójdziesz ze mną do placówki.

– Ach ja biedna, sama jedna,

matka czeka mnie.

– Stąd wrogowie o pół mili,

może ciebie namówili?

– Jam nieboga, wcale wroga

nie widziałam, nie.

– Może kryjesz wrogów tłuszczę?

Daj buziaka, to cię puszczę.

– Jam nie taka – dam buziaka,

tylko z konia zsiądź.

– Z konia zsiądę, prawo złamię,

za to kulę w łeb dostanę.

– Jakiś prędki, dość twej chętki,

bez buziaka bądź.

– Gdy szczęśliwie wrócę z boju,

gdzież mam szukać cię pokoju?

– Tam w tej chatce, przy mej matce,

nad strumykiem wzwyż.

– Lecz gdy zginę w boju snadnie,

to buziaczek mój przepadnie.

– Wierna tobie, na twym grobie

ucałuję krzyż.^{[9], [10]}

Tam na błoniu błyszczy kwiecie,

stoi ułan na wedecie(1),

a dziewczyna jak malina

niesie koszyk róż.

„Stój, poczekaj, moja duszko,

skąd tak drobną stąpasz nóżką”.

„Jam z tej chatki, rwała kwiatki

i powracam już”.

„Może kryjesz wrogów tłuszczę,

daj buziaka, to cię puszczę”.

„Jam nie taka, dam buziaka,

jeno z konia zsiądź”.

„Z konia zsiędę, prawo znane,

jutro kulką w łeb dostanę”.

„Gdyś tak prędki do tej chętki,

bez buziaka bądź”.

„Gdy szczęśliwie wrócę z boju,

gdzież mam szukać cię w pokoju?”

„W białej chatce, przy mej matce,

nad strumykiem wzwyż”.

„Lecz gdy zginę w boju snadnie

to buziaczek mój przepadnie...”

„Wierna tobie, na twym grobie

ucałuję krzyż”.^[11]

Tam na błoniu błyszczy kwiecie,

Stoi ułan na wedecie(1),

A dziewczyna jak malina

Niesie koszyk róż.

Stój, poczekaj moja duszko.

Skąd tak drobną stąpasz nóżką?

– Jam z tej chatki, rwałam kwiatki

I powracam już.

– Próżne twoje są wymówki,

Pójdziesz ze mną do placówki.

– Ach ja biedna, sama jedna...

Matka czeka mnie!

– Stąd Moskale o pół mili...

Może ciebie namówili?

– Jam nieboga, wcale wroga

Nie widziałam, nie!

– Może kryjesz wrogów tłuszczę?

Daj buziaka, to cię puszczę.

– Jam nie taka – dam buziaka,

Tylko z konia zsiądź...

– Z konia zsiądę, prawo złamię...

Za to kulą w łeb dostanę...

– Jakiś prędki, dość twej chętki,

Bez buziaka bądź!

– Choć to życie ma kosztować,

Muszę ciebie pocałować!

– Żal mi ciebie, jak Bóg w niebie,

Bo się zgubisz sam.

– A jak służbę mą porzucę

I szczęśliwie z wojny wrócę?

– Bądź spokojny. Wrócisz z wojny,

Pocałunek dam.

– Gdy szczęśliwie wrócę z boju,

Gdzież mam szukać cię w pokoju?

– Tam w tej chatce, przy mej matce,

Nad strumykiem wzwyż.

– Lecz gdy zginę w boju snadnie,

To buziaczek mój przepadnie.

– Wierna tobie, na twym grobie

Ucałuję krzyż!^[15]