Kontrabasista jazzowy, pianista, kompozytor i aranżer, także dyrygent. Ukończył Średnią Szkołę Muzyczną w Warszawie. Absolwent Wydziału Reżyserii Muzycznej oraz Wydziału Teorii i Kompozycji Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie w klasie Witolda Rudzińskiego.

W latach 1958–1965 grał na kontrabasie w zespołach jazzowych: New Orleans Stompers, Trio Krzysztofa Komedy, Jazz Rockers, Bossa Nova Combo i Swingtet Jerzego Matuszkiewicza.

Jako kompozytor zadebiutował w 1961 r. piosenką Z gitarą przez ramię. W 1965 r. współpracował jako kompozytor, aranżer, kierownik muzyczny nagrań radiowych i płytowych oraz jako kontrabasista z duetem fortepianowym Marek i Wacek.

Jest kompozytorem utworów instrumentalnych; piosenek do filmu Hallo Szpicbródka, czyli ostatni występ króla kasiarzy (reż. Janusz Rzeszewski, Mieczysław Jahoda), piosenek m.in. dla Ali-Babek, duetu Framerowie, Anny German, Anny Jantar, Ireny Jarockiej, Kaliny Jędrusik, Waldemara Koconia, Krystyny Konarskiej, Marii Koterbskiej, Steni Kozłowskiej, Jana Pietrzaka, Jerzego Połomskiego, Joanny Rawik, Ryszarda Rynkowskiego, Zdzisławy Sośnickiej, Jadwigi Strzeleckiej, Ewy Śnieżanki, Violetty Villas i Tadeusza Woźniakowskiego oraz od 1988 r. piosenek dla dzieci.

Jego karierze poświęcone zostało hasło w telewizyjnej wersji „Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej” odcinek 129 (reż. Ryszard Wolański).

Jest laureatem:

– nagrody Przewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Opolu na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’67 za Po co nam to było,

– wyróżnienia za aranżację na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’70,

– nagrody Prezydenta miasta Opola na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’74 za Staropolskim obyczajem,

– II nagrody na festiwalu piosenki w Castelbar (Irlandia) w 1974 r. za Tak wiele jest radości,

– Srebrnego Pierścienia na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej Kołobrzeg ’75^[1].