Piosenkarz, także kompozytor i autor tekstów. W dzieciństwie uczył się gry na skrzypcach i fortepianie^[1]. Szkołę Podstawową oraz Liceum Ogólnokształcące ukończył w Kwidzynie. W tym czasie działał w ruchu amatorskim w miejscowym Domu Kultury w sekcjach:

– Dramatycznej – brał udział w wielu przedstawieniach dramatycznych, zajął I-sze miejsce w Wojewódzkim Konkursie Recytatorskim,

– Estradowej – gdzie założył rockowy zespół „Jazz and Song”, z którym zdobywał I-sze miejsca w wojewódzkich konkursach i przeglądach zespołów rockowych^[2].

Ukończył Studium Kształcenia Wychowawców Domów Dziecka. Studiował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku. W tym czasie śpiewał w trójmiejskich klubach studenckich „Żak” i „Rudy Kot”. W 1963 r. z zespołem Golderousi koncertował w Czechosłowacji^[1]. Wyjazd przerodził się z czasem w tournée koncertowe po największych salach koncertowych w tym kraju.

Po przyjeździe do Polski został zauważony przez Redakcję Muzyczną Polskiego Radia i TV w Poznaniu i otrzymał propozycję założenia przy tej instytucji zespołu rockowego na bazie grupy Golderousi^[2]. W 1964 r. wraz z Januszem Hojanem powołał do życia formację Tarpany^[1]. Pierwszy skład: Bogdan Szelugowski – pf., org., voc., Bogusław Łowiński – dr., voc., Mirosław Polarek – ten. sxf., Klaudiusz Maga – g., voc., Andrzej Wlekliński – bg., voc., Edward Hulewicz – voc. Potem doszły: Halina Frąckowiak – voc. i Halina Żytkowiak – voc. Pierwsze koncerty zespołu odbyły się na terenie całej Polski. Opiekę artystyczną sprawował Jerzy Milian. Edward Hulewicz dokonał z Tarpanami nagrań dla archiwum Polskiego Radia, prezentowanych w cyklicznej audycji muzycznej Rozgłośni Poznańskiej Grająca szafa. Przez kilka miesięcy 1966 r. piosenka Siała baba mak była na pierwszym miejscu radiowej listy przebojów. Stała się wielkim hitem i kilkakrotnie zwyciężyła w popularnej audycji „Telewizyjna Giełda Piosenki”. Powstały liczne Fan Kluby zespołu (jednym z prezesów takiego Fan Klubu był późniejszy dyrektor Estrady Poznańskiej, znany autor tekstów i manager – Andrzej Kosmala). Ten czas dla grupy upłynął pod znakiem wielu nagrań telewizyjnych, własnej audycji w Polskim Radio, koncertów w kraju i zagranicą oraz pierwszych płyt.

Zespół Tarpany rozpadł się w 1968 r., wszyscy jego członkowie zostali przechwyceni przez czołowe grupy (Czerwono-Czarni i Niebiesko-Czarni, Breakout, ABC, Amazonki). Edward Hulewicz przeszedł do Heliosów. Po reorganizacji skład grupy: Władysław Szlacha – g., voc., kier. muz., Andrzej Zawadzki – pf., org., voc., Bogdan Kierach – dr., Jerzy Pulcyn – bg., voc. Soliści: Jadwiga Land i Edward Hulewicz. Już pierwsze jego nagranie – Obietnice – okazało się mega-hitem i zajmowało czołowe miejsca na większości list przebojów, a Edward Hulewicz stał się jednym z najpopularniejszych wokalistów w Polsce. Koncerty, nagrania, płyty, radio, telewizja, wyjazdy zagraniczne^[2]. W latach 1968–1969 Edward Hulewicz wraz z zespołem dokonał nagrań dla archiwum Polskiego Radia oraz na SP dla Pronitu. Wystąpił na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej Opole ’69 i na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Rostoku (NRD), gdzie otrzymał wyróżnienie^[1].

Po rozpadzie Heliosów Edward Hulewicz rozpoczął współpracę z big-bandem Janusza Sławińskiego Kanon Rytm. Występowali wspólnie na koncertach i dokonywali nagrań. Wśród utworów z tego okresu należy wymienić: Gdy przyjdziesz dzisiaj wieczorem, Nie pytaj już, Za zdrowie pań, Różowe miasto, W takim wielkim mieszkasz mieście, Może to ty.

Po odejściu od Kanon Rytm Edward Hulewicz rozpoczął samodzielną działalność artystyczną. Nawiązał współpracę z najwybitniejszymi kompozytorami i autorami tekstów, dokonując szeregu nagrań, które w większości stają się przebojami. I tak:

– z Katarzyną Gaertner – w efekcie nagranie na jej kultowej płycie Na szkle malowane utworu Hej baby baby oraz Kochałbym cię;

– z Antonim Kopffem – Nie sądź mnie;

– z Ryszardem Poznakowskim – Żona-padrona blues, Odwieczny znicz, Powróż mi, Dzięki tobie;

– z Jarosławem Kukulskim – wspólnie pracowali przez kilka lat, dając koncerty z udziałem Anny Jantar;

– z Adamem Skorupką – Serdeczne życzenia, Za to wszystko co przed nami, Klucze szczęścia;

– z Edmundem Bergiem – Ty potrafisz, Zgubiłem się po drodze, Znów ryzyka brak, Ludzie są...;

– z Andrzejem Seroczyńskim oraz Zbigniewem Adrjańskim – Wysokie niebo, A tu spokój w krąg, Już kończy się noc.

Z własnej twórczości kompozytorsko-autorskiej Edwarda Hulewicza warto wymienić utwory: Paskuda (wielki przebój „Lata z Radiem”), Siała baba mak, Słońce, słońce, odradza nas, To już przyszło lato, Dla nikogo i bez celu, Spełnione obietnice, Jeśli nie, to nie, Marleno tych dni.

Po krótkim epizodzie z nowo utworzonym przez Edwarda Hulewicza i Janusza Komana zespole Helios II (piosenki Miliony ludzi i Może coś z tego będzie – muz. Janusz Koman, sł. Włodzimierz Patuszyński), artysta rozpoczął współpracę ze znakomitymi orkiestrami:

– Polskiego Radia i Telewizji pod dyr. Bogusława Klimczuka, z którą wyjeżdżał kilkakrotnie z koncertami za granicę (m.in. do Rosji i Mongolii);

– z orkiestrą Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach pod dyr. Jerzego Miliana, z którą dokonał kilku sesji nagraniowych, m.in. kompozycji Jerzego Miliana Oj nie idzie nam to życie.

Współpracował również z orkiestrami symfonicznymi, m.in Filharmonią Olsztyńską i Rzeszowską, dając szereg koncertów, łączących muzykę poważną i rozrywkową.

Wystąpił w filmie Wodzirej w reżyserii Feliksa Falka, gdzie zaśpiewał piosenkę Jana Kantego Pawluśkiewicza do tekstu Jonasza Kofty Rytm Carnaval. Nagrał dwa longplaye dla Polskich Nagrań, kilka tzw. „czwórek” oraz singli, 4 płyty CD, z których dwie osiągnęły status Złotej Płyty, a jedna Platynowej Płyty. Złote trofea zostały mu wręczone na specjalnych uroczystych koncertach – pierwszy odbył się w Teatrze Polskim we Wrocławiu w 2001 r., a drugi na Festiwalu „Złote Przeboje” w Tarnowie. Na tym Festiwalu otrzymał również prestiżową Wielką Nagrodę Polskich Nagrań „Złota Muza”. Platynową Płytę wręczono mu na Krajowych Targach Fonograficznych w Opolu Lubelskim podczas uroczystego koncertu w miejscowym amfiteatrze. Obok tych wyróżnień Edward Hulewicz jest laureatem następujących nagród i tytułów:

– „Zasłużony Członek ZASP” – Związek Artystów Scen Polskich odznaczył go najwyższym odznaczeniem organizacji;

– „Medal 75-lecia ZASP” w 1994 r. i „Medal 80-lecia ZASP” w 1998 r. – Związek Artystów Scen Polskich dwukrotnie odznaczył go, za wieloletnią pracę społeczną w Związku;

– „Zasłużony Działacz Kultury” w 1998 r. – Ministerstwo Kultury i Sztuki uhonorowało go za całokształt pracy dla środowiska artystycznego;

– „Prometeusz” w 2000 r. – Wielka Nagroda Polskiej Estrady za najwybitniejsze osiągnięcia w dziedzinie sztuki estradowej;

– „Medal im. Fryderyka Chopina” – za 45 lat kariery estradowej przyznany przez redakcję programu „Jaka to melodia?”, 25 czerwca 2009 r. TVP1 wyemitowała jego specjalne wydanie;

– „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis” w 2005 r. – prestiżowy medal Ministra Kultury, honorujący najwybitniejsze postacie świata kultury.

Wieloletni członek Zarządu Warszawskiego Koła Artystów Estrady, a od 2002 r. należał do Zarządu Sekcji Estrady Związku Artystów Scen Polskich. Przez wiele lat był zaangażowany w opiekę nad grobami artystów^[3].

W karierze estradowej należy wymienić jego występy na festiwalach:

– czterokrotnie na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu – 1969 r. z piosenką Obietnice oraz Może to ty, w 1970 r. z utworem Zielone łąki, w 1971 r. z kompozycją Hej baby, baby, w 1975 r. z piosenką Gdy przyjdziesz dzisiaj wieczorem;

– na Festiwalu w Rostocku – z utworem Ucieczka przed burzą zdobył wtedy wyróżnienie;

– na imprezie towarzyszącej Festiwalowi Sopot ’70 – z recitalem wraz z zespołem Heliosi;

– na Musicoramie – wydarzeniu przy Festiwalu Sopot ’69 oraz ’70 – koncerty z Heliosami.

Edward Hulewicz odwiedził prawie wszystkie kraje europejskie, pięciokrotnie był w Rosji (każdy wyjazd po 3 miesiące)^[2]. W połowie lat 80. wyjechał za ocean, gdzie występował w polonijnych klubach USA i Kanady^{[1], [3]}. Do Polski powrócił na stałe w 2005 r., gdzie dawał koncerty recitalowe, a także uczestniczył w koncertach z innymi wykonawcami w kraju oraz za granicą.

W 2005 r. nagrał singiel noszący tytuł Rock Cafe, na repertuar którego złożyło się kilka premierowych utworów:

– Rock cafe – muz. Adam Rup, sł. Waldemar Wierzba,

– Bo życie jedno mam – muz. Robert Adamski, sł. Waldemar Wierzba,

– Mój zwykły dzień – muz. Janusz Musielak, Robert Adamski, sł. Waldemar Wierzba. Krążek ukazał Edwarda Hulewicza jako nowoczesnego wykonawcę, idącego z duchem czasu, śpiewającego współczesny repertuar. Producentem muzycznym i kompozytorem większości utworów był Adam Rup. W marcu 2007 r. wytwórnia fonograficzna MTJ wydała najnowszy CD z prestiżowej serii The Best pt. Za zdrowie pań. Repertuar tej płyty to największe hity artysty w nowych aranżacjach oraz kilka najnowszych nagrań. Pod koniec 2009 r. firma Digi Touch wydała kolejnego singla Edwarda Hulewicza zatytułowanego Rozpal mnie z premierowym, współczesnym repertuarem.

W 2004 r. pojawił się w audycji Ewy Drzyzgi pt. Rozmowy w toku. W 2006 r. wystąpił na Sopot Festiwal Top Trendy jako gość specjalny. W styczniu 2008 r. był gościem i jurorem edycji programu Szansa na sukces, która była poświęcona jego utworom^[2]. Edward Hulewicz jest również bohaterem hasła w telewizyjnej wersji Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej (odcinek 25 w reżyserii Ryszarda Wolańskiego). Zrealizował teledyski i recitale TV, m.in. Zastaw się, nie postaw się i Gdy przyjdziesz dzisiaj wieczorem^[1].

W 2019 r. nagrał utwór Salsa corazon, a po raz ostatni na dużej scenie pojawił się w 2021 r.podczas 58. Krajowego Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu, gdzie wystąpił w koncercie „Wielkie przeboje małego ekranu”, śpiewając piosenkę Bo życie jedno mam^[3].

Poza muzyką Edward Hulewicz pasjonował się malarstwem – ukończył kilka semestrów jako wolny słuchacz na Akademii Sztuk Pięknych dla poznania warsztatu, a w efekcie powstało wiele płócien malarstwa realistycznego i portretów. Jego hobby to również poezja – wydał 2 tomiki wierszy Byłem ptakiem oraz To tylko. Zajmował się również działalnością pedagogiczną i opiekował się dziećmi sierocymi.

Wśród publikacji traktujących o Edwardzie Hulewiczu, Tarpanach i Heliosach znajdują się książki, leksykony, encyklopedie muzyki rozrywkowej, polskiego rocka, oraz inne, takie jak:

– Leksykon Polskiej Muzyki Rozrywkowej – Ryszard Wolański,

– Encyklopedia Polskiej Muzyki Rockowej – Wojciech Zając i inni

– Kalejdoskop estradowy – Zbigniew Adrjański

– Rejestr Artystów Twórców, Zespołów i Producentów – Zbigniew Adrjański

– Czytanie losu – Józefina Pellegrini

– Moje widzenie losu – Józefina Pellegrini

– Kocham świat – Joanna Rawik

– Zapiski Komedianta – Janusz Horodniczy

– Rodem z Kościanek – Agnieszka Hulewicz Feillowa

– Encyklopedia Who is Who w Polsce

– Mój gwiazdozbiór – Janusz Świąder

– Wywiady spod estrady – Janusz Świąder

– i wiele innych^[2].